تأثير محيط زيست بر معماري پايدار

محیط زیست نقش بسزایی در شكل گیری و ادامه حیات معماری و شهرسازی ایفا كرده است. پس از حاكمیت اسلام در ایران تغییراتی در شیوه ی معماری و شهرسازی صورت گرفت و معماری واحدی در اكثر شهرها شكل گرفت و هر منطقه به فراخور محیط زیست و اقلیمش از این اسلوب معماری تبعیت می كرد و پژوهشهای باستانی به خوبی مبین این مسئله است. شهرسازی اسلامی علاوه بر تاكید بر پایداری معماری كهن ویژگیهای فرهنگی مردمان را نیز بروز می دهد. با استفاده از منابع مكتوب مانند سفرنامه ها، تذكرهها، و كتیبهها و تطبیق آنها با داده های باستان شناسی و آثار باقی مانده، مانند بناهای شاخص، میتوان فرایند تشكیل و گسترش شهرها را نشان داد. بافت تاریخی هر منطقه ای از ایران در عین حالی كه از یك اسلوب معماری همگون تبعیت میكند دارای ویژگیهای منحصربهفردی است كه از محیط زیست و فرهنگ مردمان آن ناحیه نشأت می گیرد. در دوره ی اسلامی گسترش شهرها با توجه به امنیت راه های كاروانی، مسیر قناتها، و ساختار طبیعی منطقه، دستخوش تغییر و تحول گردیده و ساختارهای معماری مانند محله ها و بناهای عام المنفعه در جهات مختلف ساخته شده است. در این نگاشته به روند تاثیرات اقلیمی و طبیعی در گسترش شهرها پرداخته شده تا موجودیت آن، با عوامل طبیعی و انسانی سنجیده شود و همچنین به چگونگی گسترش شهر در دوره ی معاصر و آسیبهای ساختاری كه به واسطه ی معماری ناهنجار، به بافتهای تاریخی منطقه وارد شده، پرداخته شده است. بناهای جدیدی كه به بافت تاریخی الحاق شده همزیستی مسالمتآمیز بناهای قبل را دارا نیست، اما معماری دوره های قبل علاوه بر این كه همسو با جریان تاریخ، فرهنگ و اعتقادات بوده، به گونه ای فن مورد استفاده در آن نیز با جغرافیای طبیعی مكان همخوانی داشته و با بستر قبلی ارتباط پیدا كرده است. بنابراین سعی بر این است عواملی كه باعث برهم زدن بافت تاریخی منطقه شده، مورد بررسی قرار گیرد.