تاثير شاخص هاي توسعه شهري بركيفيت زندگي در استان هاي ايران

جمعيت شهرنشين در سراسر جهان به شدت در حال افزايش است، در واقع افراد براي آنكه بتوانند به نيازهايشان دست يابند در شهرها ساكن مي شوند. اين افزايش جمعيت از يك طرف باعث ايجاد صرفه هاي اقتصادي و منفعت و از طرف ديگر باعث بروز مشكلاتي همچون كاهش كيفيت محيط زيست و افزايش جرم و جنايت مي شود. اين منافع و مشكلات زندگي ساكنان شهرها را تحت تاثير قرار خواهند داد. بنابراين اندازه بهينه يك شهر جايي است كه هزينه-ي نهايي ورود آخرين نفر با منافع نهايي آن برابر شود. شهر به عنوان بستر زيست انسان شهرنشين، نيازمند تامين استانداردهايي است كه در يك نگاه مي توان آن ها را استاندارد كيفيت زندگي ناميد؛ و در واقع اين منافع و هزينه ها (وجود و عدم وجود امكانات) هستند، كه اين استانداردها را ايجاد مي كنند؛ لذا هدف اين پژوهش بررسي تاثير شاخص هاي توسعه شهري بر كيفيت زندگي است. به اين منظور هر دو جنبه ي توسعه شهري در نظر گرفته مي شود كه جنبه ي اول آن شامل تعداد شهرها و نرخ شهرنشيني مي باشد و جنبه دوم نخست شهري را دربر دارد. براي كيفيت زندگي نيز با تكيه بر نظريه نيازهاي انساني مازلو، ۱۵ شاخص تعريف شده است كه هر شاخص از جمع اثرات مثبت و منفي زيرشاخص هاي بي مقياس شده كه براي آن شاخص درنظر گرفته شده، بدست مي آيد قلمرو اين پژوهش شامل تمام استان هاي ايران و دوره ي زماني سال ۱۳۸۵ در نظر گرفته شده است. پس از محاسبه شاخص ها با استفاده اثرات خطي و غيرخطي شاخص هاي توسعه ي شهري و رشد آن ها بر شاخص هاي كيفيت زندگي ols از روش آزمون شد. نتايج حاصل شده نشان داد كه توسعه شهري بر كيفيت زندگي ساكنان تمام استان هاي ايران اثرگذار است به طوري كه تعداد شهرها بيشترين و نخست شهري كمترين تاثير را داشته است.