سنجش ضريب نابرابري توزيع دانشجويان در نظام آموزش عالي ايران

آموزش عالی سطحی از آموزش است كه در دانشگاه ها، كالج ها، دانشگاه ها و مؤسسات فن آوری مدرك دانشگاهی ارائه می كند و در حال حاضر در ایران شامل آموزش های دانشگاهی منتهی به مدرك كاردانی، كارشناسی، كارشناسی ارشد و دكتری می باشد. نظام آموزش عالی به عنوان یك نظام پویا، هدفمند و هوشمند است كه نقش در خور توجهی در تربیت نیروی انسانی كارآمد و كارآفرین، ارتقای دانش و گسترش تحقیق و تتبع، زمینه سازی برای توسعه و پیشرفت كشور و همچنین تولید دانش برای سایر نهادها و سازمانهای جامعه دارد. آموزش عالی در حركت خود به سوی آینده ناگزیر باید به سمت بین المللی شدن برود. بین المللی شدن به عنوان منبعی مهم در توسعه آموزش عالی به سمت یك نظام منطبق با استانداردهای بین المللی و همچنین به عنوان پاسخی به جهانی شدن می باشد كه چالش های جهانی شدن را به فرصت تبدیل می كند. روش تحقیق این مطالعه، پیمایشی می باشد. هدف محوری این مقاله بررسی چگونگی توزیع دانشجویان در دانشگاه های دولتی، آزاد و غیرانتفاعی است. در این تحقیق با استفاده از شاخص های نابرابری مانند ضریب جینی، ضریب هرفیندال و تایل، اندازه نابرابری توزیع در نظام آموزش عالی بررسی می شود. همچنین در این تحقیق چگونگی توزیع دانشجویان مقطع تحصیلات تكمیلی از نظر جغرافیایی مورد بررسی قرار گرفته است. نتایج این تحقیق مؤید آن است كه ضریب نابرابری وضعیت تقریبا پایداری داشته و سیاست های آموزش عالی چندان در تعادل منطقه ای موفق نبوده است.