حمايت از حريم خصوصي در فضاي سايبر از منظر حقوق ايران در پرتو اسناد بين المللي

حقّ خلوت، یا به تعبيری حریم خصوصي افراد، در زمرهی یكي از مصادیق حقوق اساسي به شمار ميرود كه با حفظ مقام انسان ودیگر ارزش هایي كه كرامت انسان را به ارمغان ميآورد، ارتباط تنگاتنگ دارد. این كه هركس حقّ داشته باشد آزادانه در خلوت خود براطّلاعات مربوط به امور زندگي اش كنترل داشته باشد ومانع دسترسي دیگران به این اطّلاعات گردد وخودش تصميم بگيرد تا چه حدّ از اطّلاعاتش را در اختيار دیگران قرار دهد.امروزه ، با ظهور فنآوریهای اطّلاعاتي وارتباطي، پيدایش وگسترش رسانههای جدید و نيز توسعه ی فضای سایبر، امكان نقض حریم خصوصي اشخاص در این حوزه تسهيل شده ودغدغهها ونگرانيهای جدّی ایجاد كرده است. حال سؤال این است كه با توجّه به نوظهور بودن چنين فضایي، آیا از نظراسنادبين المللي وحقوق ایران، حریم خصوصي در این فضا قابل حمایت است؟تقریباً،تمام اسنادی كه تاكنون درباره ی حقوق بشر به تصویب مراجع بين المللي رسيده است براین نكته اتّفاق نظر دارندكه بشر از حقوق وآزادی هایي برخوردار است كه بایدالزاماًوبه گونه ای مؤثّر از آن حمایت شود از جمله ی این حقوق ،حقّ برحریم خصوصي مي باشد احترام به حریم خصوصي افراد در بسياری از اسناد بين المللي ومنطقه ای حقوق بشر مورد تأكيد قرارگرفته است .درنظام حقوقي ایران نيزحریم خصوصي اگرچه، به صورت مشخّص موردحمایت واقع نشده است ليكن ،مصادیق حریم خصوصي موردتوجّه قرارگرفته است. لذا، مقاله ی حاضر در تلاش است تا حمایت از حریم خصوصي اشخاص در فضای سایبر را از منظر اسنادبين المللي وحقوق ایران مورد تبيينوبررسي قرار دهد.