تحليل راهبردي استفاده از فضاهاي پياده محور در طراحي شهري با تاكيد بر كاهش آلاينده هاي شهري

به دنبال آلودگي هوا كه متاثر از مصرف بالاي سوخت هاي فسيلي درجهان كنوني مي باشد سياست كاهش استفاده از وسايل نقليه شخصي مي تواند راهگشا باشد و اين امر با طراحي و تقويت فضاهاي پياده محور امكان پذير ميب اشد با بررسي تاريخ شهرسازي ايران مي توان دريافت كه شهرها درگذشته از قابليت پياده مداري بالايي برخوردار بوده و پياده روي به عنوان صالي ترين الگوي جابجايي مردم درداخل كانونهاي زيستي به دليل كم هزينه بودن يا دردسترس بودن آسان براي كليه اقشار جامعه به شمار مي رفت اين امر پس از انقلاب صنعتي و سلطه ماشين ها برشهر بسيار كمرنگ گرديد تا بدان جا كه فقدان اين فضاهاي پياده محور شهرها را دچار مشكل نموده و برنامه ريزان و طراحان شهري ناگزير به ارايه راهكارهايي درجهت احيا اين فضاها برآمدند هدف ازاين تحقيق ارايه راهكارهاي استفاده از فضاهاي پياده محور درراستاي كاهش آلاينده ها دربحث مديريت شهرهاست روش تحقيق اين مقاله مبتني برروش تحليل توصيفي بوده و اطلاعات موردنياز آن با استفاده از روش كتابخانه اي جمع آوري شدهاست نتايج بدست آمده دراين مقاله نشان ميدهد كه مديريت شهري با رويكرد به احداث گذرهاي ويژه عابرپياده درصورت انجام مكان يابي صحيح و ايجاد تسهيلات لازم براي عابريان پياده مي تواند به عنوان راه حلي جهت تشويق پياده روي كاهش مصرف سوخت حذف آلاينده ها بالا بردن ايمني رفاه اجتماعي و افزايش رونق اقتصادي كاربرد داشته باشد.