همگرايي منطقه اي در آسيا (تطبيق اكو و آ سه آن)

از جنگ جهانی دوم به بعد ، به واسطه گسترش تعداد كشورها در عرصه بین المللی و شكل گیری اتحادیه های منطقه ای، موضوع همگرایی منطقه ای از اهمیت و جایگاه ویژه ای در میان نظریه پردازان روابط بین الملل برخوردار شد. به گونه ای كه در دهه های 1950 و 1960 آثار زیادی در حوزه منطقه گرایی و مطالعات منطقه ای منتشر شد. از نیمه دوم دهه 1980 نظریه های همگرایی، دوباره مورد توجه قرار گرفت كه شدت آن پس از فرو پاشی اتحادیه شوروی و پایان نظام دو قطبی مضاعف بود. فعالیت سازمان همكاری اقتصادی (اكو) كه در ژوئیه 1964 با عنوان سازمان همكاری عمران منطقه ای به وجود آمده بود و اعضای موسس آن تركیه، ایران و پاكستان بودند در سال 1979 به حالت تعلیق درآمد و در سال 1980 منحل شد. اما در سال 1985 هر سه كشور عضو ابراز تمایل كردند بار دیگر همكاری اقتصادی را با عنوانی تازه آغاز كنند و با نام جدید اكو فعالیت خود را آغاز كردند. با فروپاشی اتحاد شوروی و استقلال جمهوری های آسیای مركزی و قفقاز در سال 1991، زمینه گسترش اكو فراهم شد و تعداد اعضای آن به ده رسید. از سوی دیگر همزمان، در سال های اولیه شكل گیری سازمان همكاری عمران منطقه ای ، در سال 1967 در جنوب شرق آسیا (آسه آن) ایجاد شد كه دارای ده عضو بود و امروزه به عنوان یك سازمان منطقه ای موفق در زمینه همگرایی میان اعضا شناخته شده است و از آن به عنوان یكی از الگوهای موفق همگرایی منطقه ای یاد می شود .