بازساخت حوزه عمومي درشهر ايراني- اسلامي با تاكيد بر ساختارهاي كالبدي

حوزه عمومی به معنای هر آن چیزی است كه متعلق به عموم مردم است و قابلیت دسترسی همگانی دارد. در شهرهای ایرانی -اسلامی شكل گیری حوزه عمومی، معطوف به مولفه های كالبدی و اجتماعی- اقتصادی و همچنین متغیر پرقدرت مذهب و ایدئولوژی اسلامی بوده است. اما در سالهای بعد از تحولات گسترده ناشی از موج دوم مدرنیته ایران، فضاهای كالبدی و جمعی شهر ایرانی اسلامی دچار بازساخت همسان سازی ناشی از گسترش جغرافیایی مدرنیسم بین الملل شده است. در این دوره فضای عمومی از رهگذر هندسی شدن طراحی فرم مكانی به صورت عقلانی و لامكانی درآمده است. هم فرم كالبدی و هم فرآیندهای اجتماعی اقتصادی و فرهنگی با یكدیگر منطبق هستند و به عبارتی روح و كالبد بر هم سازگار می باشند اما عامل آشفتگی این سیستم در دوره های بعد از مدرنیته دوم در ایران در سال های بعد از دهه 1340 و 1350 اتفاق می افتد.