نظام شهرسازي اسلامي ، تجلي گاه روابط انساني

یكی از چالش های اصلی جامعه امروز ما فضای زندگی اوست. فضا به معنی محیطی كه همه چیز را در برگرفته و زندگی به معنای طول عمر انسان از ابتدای تولد تا مرگ، از بسترهای گوناگونی متاثر است. از جمله عوامل اثرگذار بر فضای زندگی انسانها، نظام شهرسازی است. نظام شهرسازی است كه به لحاظ ظرفی، فضای زندگی انسان ها را تعریف و به آن شكل می دهد. نظام شهرسازی است كه به عنوان سازمان و نظامی صالح، بستر ساز سبك زندگی متقیانه و زیست مومنانه می باشد. اما نظام شهرسازی امروز ما، نه تنها برخواسته از هویت اسلامی ایرانی ما نبوده بلكه الگوگیری بی چون چرا از غرب با آن تفكر اومانیستی و لذت گرایی است. شهرسازی ای كه می توانست ساكن شهر را صاحب هویتی كند كه موجب فخرش باشد، شهروندان را در چنگال بی دینی، بی عدالتی، تفاخر و تفرعن، اسراف، دوری از جمع و ... گرفتار و زیر چكمه بی هویتی خود، له كرده است. اگر كسی در زندگی احساس پوچی كند، میتواند آن را به گردن سبك معماری و شهرسازی بیاندازد. اگر معنویت فراموش شود، آن را باید در سبك معماری و شهرسازی جستجو كرد. لذا جهت شناخت هویت خود، چارهای جز تجدید نظر در نظام شهرسازی فعلی نداریم. بدین جهت، باید خصوصیات شهرسازی و شهر اسلامی شناخته و اصول شهرسازی خود را بر آن بنا كنیم كه با توجه به تحقیقات صورت پذیرفته، مهمترین مبحثی كه نظام شهرسازی اسلامی را دربرمیگیرد، روابط انسانی است، كه اگر نسبت صحیح آن با شهرسازی شناخته شود، می توانیم به سمت تحقق نظام شهرسازی اسلامی گام های بلند و اساسی برداریم.