الگوي اسلامي ايراني پيشرفت سياسي

به دنبال ورود ایالات متحدۀ آمریكا به جرگه جهان خواران نظام سرمایه داری جهانی و عهده دار شدن رهبری آن­ها بعد از جنگ جهانی دوم، واژه توسعه بر سر زبان ها افتاد. تا زمان جنگ دوم جهانی حركت های استعماری و استثماری توسط كشورهای اروپائی اعمال می شد. در دست گرفتن سكان اداره نظام جهان سرمایه داری توسط آمریكا موجب نوآوری و نظریه پردازی تازه ای در ادامۀ اعمال این سلطه شد. آن ها با تمسك به مفهوم توسعه شیوه نوی ابداع نمودند. كشورهای جهان سوم احساس نیاز نسبت به رشد و پیشرفت داشتند و آن ها در قالب برنامه ها و الگوهای توسعه این نیاز را در راستای وابستگی به خودشان مورد سوء استفاده قرار دادند. در كشور عزیز ما در مقابل حركت استعمار، نهضت تنباكو و در مقابل استثمار و سیاست های توسعۀ سرمایه داری، انقلاب اسلامی برپا شد و الگوئی برای پیشرفت همه جانبه در رهائی از بند سلطه گشت. بر همین اساس نظریه پردازی پیرامون این حركت و تدوین الگوی اسلامی ایرانی پیشرفت مطالبۀ رهبری انقلاب شد. در ابتدای پیروزی انقلاب در بخش الگوی پیشرفت سیاسی این امر در قانون اساسی جمهوری اسلامی در سطح كلان برنامه ریزی شد. مطالبۀ رهبری در جهت تعمیم آن به سطوح خردتر و اجرائی می باشد. در این مقاله با مروری بر زمینۀ نهاد سیاست در ایران و برنامه های توسعه در دوران پهلوی، به چگونگی اعمال الگوی پیشرفت سیاسی بعد از انقلاب در قالب مردم سالاری دینی پرداخته ایم. آنچه در سطح خرد و اجرا ملاحظه می شود توافق اندیشمندان اسلامی این نظام به اصولی است كه شاكله اصلی الگوی اسلامی ایرانی پیشرفت سیاسی را نشان می دهد. این اصول را می توان به شرح زیر خلاصه كرد: الف- حفظ انگیزه الهی مردم برای حضور در صحنه های سیاسی، ب- حفظ وحدت همۀ نیرو ها حول محور ولایت فقیه، ج- حفظ استقلال سیاسی و گسترش آن به فرهنگ و اقتصاد، د- ایجاد تشكل های حزبی با توجه به اصول فوق برای تربیت نیروی انسانی سیاسی برای ادارۀ نظام اسلامی، هـ- توجه عمیق و گسترده به افكار عمومیِ ریشه های اصلی جامعه، یعنی جامعۀ متدین و معتقد به انقلاب اسلامی.