جادوي خيال ( بررسي عناصر رئاليسم جادويي در مجموعه عزاداران بيل ساعدي )

اصطلاح رئالیسم جادویی را برای اولین بار هنرشناسی آلمانی، فرانس رو در سال 1925میلادی مطرح كرد و در سال ۱۹49 میلادی آلخو كارپانتیه" آن را به صورت جدی در ادبیات به كار برد. وهم و عناصر سحرآمیز درهم میامیزد؛ در این آمیزش تركیبی به وجود میآید كه به هیچ كدام از عناصر سازنده اش شبیه نیست و خصوصیتی مستقل و جداگانه دارد. در رئالیسم جادویی، چگونگی كاربرد واژه ها به نویسنده امكان میدهد تا با بر هم زدن مرز میان واقعیت و خیال - نه به عنوان یك تكنیك روایی، بلكه به عنوان آیینهای در برابر رویدادهایی كه آن چنان باورنكردنی اند كه دروغ و فریب به نظر می آیند راهی بگشاید به سوی بازگویی داستان انسانی كه در یك تعریف كلی، «جهان سمومی است. سطوره ها، رمز و رازها و خرافات مردم این اصطلاح بیشتر در مورد آثار نویسندگان آمریكای جنوبي به كا ربرده می شود، اما پیش از این كه صدسال تنهایی گابریل گارسیا ماركز آثار دیگر نویسندگان آن منطقه در ایران ترجمه و منتشر شود، ساعدی (1314 - 1364) با نوشتن آثاری چون واهمه های بی نام و : عزاداران بیل و ترسی و لرز به نوعی رئالیسم جادویی دست یافت. در این مقاله به عناصر رئالیسم جادویی در مجموعه ای عزاداران بیل - اولین اثر ایرانی در این سبك - نوعی با ادبیات اقلیمی ما نیز بی ارتباط نیست، پرداخته و با توجه به این بررسی، میزان موفقیت نویسنده در به كارگیری آن شيوه در انتقال مفاهیم مورد نظر خود، نشان داده میشود.