(( باران )) گلچين گيلاني در شعر نوسرايان افغانستان

نیما یوشیج شعر نو را بنا نهاد كه بعدها، این سبك شعری، به نام وی نامیده شد. یكی از پیروان نیما، گلچین گیلانی است كه نام و آوازهٔ وی، با شعر باران او همراه است شعری كه لطافت و روانی آن همچون جویباری در میان جنگل های سبز گیلان، روح را سرشار از طراوت و شادابی می كند. همین سلامت و روانی منظومهٔ باران باعث سیر ان در سرزمین ها شده و در كشور افغانستان نیز شاعران معاصر و نوپرداز، نخستین شعرهای نیمایی خود را بر آن وزن و شیوه سروده اند. شاید از مطرح ترین شاعران معاصر افغانستان كه در اوایل مقاومت هایی در برابر نوپردازان نیما سرا داشت، خلیل الله خلیلی بود وی را می توان از نخستین كسانی دانست كه شعر نو را با چهار پاره شروع كرد و در پیروی از شیوه ی نیمایی ، شكل و صورت باران گلچین گیلانی را به كار گرفت. شاعران دیگری همچون محمد یوسف آیینه ، سلیمان لایق ، اسدالله حبیب و ... را می توان نام برد كه ضمن پیروی از سبك و شیوه نیمایی و حتی شعر سپید ، به پیروی از شعر باران ، شعر سروده اند. در این مقاله ضمن اشاره به پیدایش شیوه نیمایی در افغانستان و بزرگان این شیوه در شعر معاصر آن كشور ، بخشی از اشعاری كه توسط نیمایی سرایان ، به پیروی از شعر باران سروده شده است ، ذكر خواهد شد.