انقلاب اسلامي ايران و الگوي معرفتي در طراز جهاني

وقوع انقلاب اسلامی ایران در تقابل با دنیای مدرن و پست مدرن، دو ویژگی منحصر به فرد داشته است. یكی قدرت تولید معنا و معناگرایی آن است كه به واسطۀ احیای نگاه وحیانی به هستی و انسان، و تجدید حیات دادن به اسلام و مذهب تشیع به عنوان مبنای خود صورت گرفته و دیگری نفی مدرنیسم معرفتی غرب كه سبب خروج از حیطۀ تمدن غربی گشته و آرمان جدیدی را فراروی انسان اسیر در دنیای مدرن قرار داده است. انقلاب اسلامی ایران حادثهای تاریخی در جغرافیای انسانی است كه ناشی از انباشته شدن انرژیهای انسانی و انفجار این انرژیهاست. این انقلاب هویت خویش را با رجوع به آرمان های انبیا تعریف كرده كه در آخرین حلقۀ آن به پیامبر اكرم  و امامان رسیده است و استقرار نظام ولایت مطلقۀ فقیه در جمهوری اسلامی گامی بزرگ برای ظهور انسان كامل در آخرّالزمان به شمار می آید. در این میان تدوین الگوی اسلامی ایرانی پیشرفت كه زیربنای اصلی آن تبیین و تحلیل زیرساختهای لازم اعم از معرفتشناسی، هستیشناسی و انسان- شناسی است، میتواند نویدی باشد به تمدنی جدید و قدرتی روزافزون كه در نهایت به ایجاد و تقویت اعتماد به نفس ملی منجر می گردد. پژوهش حاضر بر آن است تا با معرفی و گذاری انتقادی به دو الگوی معرفتی مدرن و پستمدرن، هندسۀ معرفتی انقلاب اسلامی ایران را بازنمایی كند.