اصول حقوقي حاكم بر نكاح محجورين در حقوق ايران

حجر در لغت به معناي منع و بازداشتن آمده است. در اصطلاح حقوقي نیز حجر، به معناي عدم اهلیت استیفاست و در تعريف آن حقوقدانان معتقدند كه، حجر عبارت است از منع شخص به حكم قانون از اينكه بتواند امور خود را بطور مستقل و بدون دخالت ديگري اداره كند و شخصاً اعمال حقوقي انجام دهد،به اين ممنوعیت قانوني حجر گفته مي شود. در علم حقوق به اشخاص فاقد اهلیت تصرف، محجور گفته ميشود، افرادي كه اين عنوان بر آنها بار ميشود بايد تحت سرپرستي و ولايت فردي به عنوان ولي قهري باشند كه اين فرد كسي نیست جز پدر وپدربزرگ پدري .اين افراد قهراً يا قانوناً وظیفه ي نگهداري، سرپرستي، مواظبت و رتق وفتق امور و نیز اداره ي اموال افراد نام برده و انجام اعمال حقوقي نسبت با آنها را بر عهده داشته واز اين حیث اختیار دارند . مي دانیم يكي از مراحل بسیار مهم در زندگي هر فرد،مرحله ي ازدواج ميباشد . در مورد افراد محجور كه شامل صغار، مجانین و سفهاء ميباشد، اين افراد صلاحیت انعقاد عقد نكاح را ندارند.اين حق به اولیاء آنها داده شده است، قانون گذار به تبع از فقه امامیه در ازدواج اين گونه افراد اذن ولي قهري را شرط دانسته است، به ويژه در ازدواج صغیر وصغیره حتماً شرط شده است كه بايد اين ازدواج به مصلحت طفل باشد. دراين فصل به ذكر مباني و مقدمات تحقیق در باب نكاح محجورين پرداخته مي شود.