جهاني شدن و همگرايي منطقه اي كشورهاي حوزه خليج فارس

جهانی شدن به مجموعه تحولاتی اطلاق می شود كه تما می ابعاد زندگی بشر امروز را در بر گرفته است . به نظر رابرتسون جهانی شدن یك فرایند اقتصادي ، اجتماعی، سیاسی وفرهنگی در جهان معاصر است . جهانی شدن روندي اجباري است وپروسه اي است كه خود به خود انجام می گیرد . یكی از تئوري هاي مهم روابط بین الملل ، تئوري همگرایی ا ست . همگرایی به معناي وحدت و ادغام نهاد هاي ملی در مراكز وسازمانهاي فرا ملی است كه پیش زمینه ي جهانی شدن می باشد.جهانی شدن داراي چالش هایی است كه به خاطر فراهم نبودن زیر ساختهاي كشورهاي اسلامی در فرایند جهانی شدن با آن مواجهند .براي از بین بردن این چالش ها ی ا به حداقل رساندن آنها لازم است كشور هاي اسلامی كه از نظر فرهنگی؛اقتصادي؛سیاسی؛تاریخی واجتماعی داراي وجوه مشتركی می باشند؛با توجه به تئوري همگرایی منطقه اي؛به مناطق همگرا تقسیم شوند .یكی از این مناطق؛كشورهاي حوزه خلیج فارس است .كشورهاي حوزه خلیج فارس شامل هش ت كشور؛ایران؛عراق؛كویت؛عربستان؛بحرین؛قطر؛امارات متحده عربی وعمان است؛این كشورها داراي سابقه تاریخی مشتركی هستند وبزرگترین دارنده؛تولید كننده وصادر كننده انرزي فسیلی جهان می باشند .خلیج فارس به عنوان بزرگترین منبع محیطی در بین همه آنها مشترك بوده واز نظر فرهنگی نیزاین كشورها بسیار بهم نزدیك می باشند. هدف این پژ وهش كه به صورت كتابخانه اي و با استفا ده از اسناد و مدارك انجام گرفته، این است كه ضمن بررسی فرایند جهانی شدن وچالش هاي كشورهاي اسلامی؛كشورهاي حوزه خلیج فارس را به عنوان یكی از مناطق همگراي اسلامی تبیین ن ماید.نتایج بدست آمده از این پژوهش نشان می دهد كه كشورهاي حوزه خلیج فارس با داش تن شرایط مناسب براي همگرایی منطقه اي ، می توانند به عنوان یك منطقه همگراي مهم در جنوب غرب آسیا خود را از خطر چالش هاي جهانی شدن نجات دهند.