بهينه سازي سازه هاي فضاكار توسط الگوريتم اجتماع ذرات و الگوريتم ژنتيك تحت اثر بارهاي حرارتي و خارجي

امروزه در سراسر دنیا شاهد كاربرد روزافزون سازه های فضاكار هستیم كه مربوط به خصوصیات و قابلیت های منحصر به فرد این سازه ها همچون مقرون به صرفه بودن، راحتی اجرا، عدم نیاز به تخصصی ویژه، برای اجرا و نیاز امروز بشر به سازه هایی با دهانه های بزرگ بدون ستون مركزی می باشد. به طور كلی عمده ترین هدف شاخه های مختلف بهینه سازی سازه ها كاهش مصالح مصرفی، تمركز مصالح در بخش هایی كه بیشترین تاثیر را در انتقال نیروهای خارجی به تكیه گاه دارند و سبك كردن سازه بدون صرف نظر كردن از قیود می باشد. با توجه به وجود تعداد زیاد عضو در سازه های فضا كار نسبت به سازه های دیگر، بهینه سازی این سازه ها می تواند به مقدار قابل توجهی در كاهش هزینه ها و مصرف مصالح موثر باشد. در این مقاله سعی شده است برای اولین بار با در نظر گرفتن اثر ویژه ی بارهای حرارتی، طراحی بهینه این سازه ها با استفاده از الگوریتم اجتماع ذرات (PSO) و الگوریتم ژنتیك (GA) انجام گیرد. قیدهای اعمال شده در مسئله ی بهینه سازی هم شامل حداكثر تغییر مكان گره ها، حداكثر تنش اعضا می باشند. در مجموع بر اساس نتایج حاصله و مقایسه آنها با روشهای كلاسیك، اثر بارهای حرارتی در طراحی بهینه ی سازه های فضا كار مورد بررسی قرار گرفته است و در پایان نشان داده شده است كه روش (PSO) نسبت به روش هی دیگر عملكرد بهتری دارد.