مديريت آب و استفاده مجدد از پسابها در كشاورزي

محدودیت آب در ایران یكی از عوامل محدودكننده اصلی توسعه فعالیتهای اقتصادی و كشاورزی در دهه های آینده شهری وصنعتی انجام شده ¸ به شمار می رود. مجموعه اقداماتی كه تاكنون در كشور در ارتباط با تامین آب كشاورزی عمدتا در زمینه مدیریت تولید وعرضه آب بوده است و كمتر توجهی به مدیریت مصرف آب گردی ده است . بانك جهانی در گزارشی از كاهش سرانه آب قابل استحصال و از دست دادن كیفیت آن ،استفاده ناكارآمد راندمان پایش مصرف در بخشهای كشاورزی ،صنعتی وكشاورزی با شوری و زهدار شدن اراضی، وضعیت نا مطلوب تعمیرات و نگهداری ، محدودیت جبران هزینه ها ونبود هماهنگی بین سازمان های زیربط ،به عنوان چالشهای پیش روی آب كشور نام برده است با این مشكلات یكی از اهداف بلند مدت مدیریت راهبردی آب كشور تعادل برقرار كردن بین تقاضای آب و منابع آب موجود با كمترین هزینه ممكن می باشد. استفاده مجدد، بهره گیری از تكنولوژی و دانش فنی بر بازیافت و بازیابی آب در جهان صنعتی امروز تاثیر بسزایی داشته است. آب و فاضلابها برای استفاده و برگشت به محیط یا استفاده مجدد نیازبه تصفیه دارند. روشهای مختلفی برای تصفیه آب ها و فاضلابها وجود دارد كه بسته به مصارف آب و نوع آلودگی از آین روشها استفاده می گردد. عمده ترین روشهای تصفیه آب عبارتند از: تصفیه مكانیكی، تصفیه شیمیایی، تصفیه آب به روش اسمز معكوس، تصفیه بیوشیمیایی آب و فیلتراسیون آب. حفظ باروری خاكها و در عین حال آلوده نكردن آنها یك امر ضروری جهت تولید دراز مدت در كشاورزی پایدار می باشد.از این رو استفاده صحیح از مواد زائد شهری و كشاورزی به عنوان كوده ای آلی ،علاوه بر بهبود خصوصیات فیزیكی و شیمیایی ،بر خصوصیات بیولوژیكی خاك نیز اثرات بسیار مفیدی خواهد گذاشت پالایش پسابهای صنعتی آلوده و جلوگیری از پراكنش آنها در زیستگاههای اطراف با استفاده از گیاهان سبز یك ه دف میباشد .استفاده از پتانسیلهای فیزیولوژیكی گیاهان سبز ( انواع علفهای هرز، انواع گیاهان آبزی و مردابی، انواع گیاهان زراعی و حتی درختان) در كنترل و جذب آلاینده های آلی و غیر آلی به عنوان پالایش سبز امروزه در كنار سایر روشهای تصفیه مطرح است. پالایش سبز شیوه مدیریتی جدید در استفاده از پساب های آلوده است كه می توان از محصولات گیاهان كشت شده در این اراضی جهت تغذیه انسان و دام استفاده كرد.