اثربخشي واقعيت درماني بر تاب آوري دانش آموزان ناشنوا شهر اصفهان

تاب آوری از مولفه های مقابله ای جائز اهمیت در مواجه با مشكلات زندگی است. پژوهش حاضر با هدف اثربخشی واقعیت درمانی بر تاب آوری دانش آموزان ناشنوا دبیرستانی اصفهان انجام شد. روش: جامعه آماری پژوهش شامل كلیه دانش آموزان ناشنوای دبیرستانی اصفهان در سال تحصیلی ۹۵-۹۴ بود. كه تعداد ۳۰ نفر انتخاب و در دو گروه ۱۵ نفری آزمایش و كنترل گمارده شدند. جهت جمع آوری آوری داده های پژوهش از پرسشنامه تاب آوری كالر و دیوپدسون استفاده شد. یافته ها: داده ها در دو سطح آمار توصیفی (شاخص میانگین و انحراف استاندارد) و استنباطی ( تحلیل كووتریانس ) مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. نتایج نشان داد مداخله آموزش مبتنی بر عملكرد در گروه ازمایش نسبت به گروه كنترل در مرحله پس از آزمون گردید. متغیرمستقل بر خرده مقیاس های متغیر تاب آوری (شایستگی و استحكام شخصی، اعتماد به غرایز شخصی، تاثیرات معنوی) به ترتیب ۷۷، ۷۷،۸۴، ۵۹ و ۵۸ درصد از تغییرات متغیرهای وابسته را تبیین می نماید (۰/۰۵ >P). نتیجه گیری: رویكرد واقعیت درمانی در جهت افزایش تاب آوری بسیار موثر و كاربردی بوده است، بنابراین این رویكرد می تواند در كلینیك ها و مراكز درمانی برای سایر گروه های روان شناختی نیز مورد استفاده قرار بگیرد.