توسعه مطالعات ميان رشته اي تربيتي ، يك ضرورت ، يك نياز

هدف این پژوهشی بررسی روش شناسی حاكم بر پژهشی های تربیتی مجلات علوم تربیتی داخلی ایران است. در پژوهش حاضر برای شناسایی وضعیت روش شناسی پژوهش های تربیتی مقالات آخرین شماره سال (۱۳۹۲) فصلنامههای پژوهش و برنامهریزی آموزش عالی، پژوهش نامه مبانی تعلیم و تربیت، مطالعات برنامه درسی، پژوهش های آموزش و یادگیری، اندیشه های نوین تربیتی، مطالعات آموزشی و آموزشگاهی از منظر روش تحقیق و تحلیل مورد بررسی قرار گرفتند. یافته ها نشان داد كه ۵۸۶ درصد پژوهش ها با استفاده از روش های پژوهش كمی (نیمه تجربی؛ علی مقایسه ای؛ همبستگی؛ ۳۹.۱ درصد با استفاده از روش های پژوهش كیفی (مروری، تحلیل و فرا تحلیلی؛ تحلیل محتوا) و ۲.۳ درصد با استفاده از روش های تركیبی (كمی و كیفی همزمان) انجام شده است؛ به طور كلی یافته ها نشان داد كه در تحقیقات تربیتی منتشر شده در مجلات مورد بررسی رویكرد كمی حاكمیت دارد. در تبیین این یافته می توان گفت كه پیچیده پنداشتن انجام تحقیقات كیفی در مقایسه با تحقیقات كمی از یك سو و ساده انگاری و فهم نادرست از ماهیت پژوهشهای كیفی و محدود كردن آن به مطالعات مروری و تحلیل های ساده دانست. به علاوه متأسفانه در حال حاضر روش شناسی علوم دقیقه بر علوم انسانی تسری یافته است. حال آن كه باید توجه داشت كه علوم انسانی ناظر بر ارزش ها و نیازها و حقوق انسان ها است و بسیاری از مباحث حوزه ی علوم انسانی به پژوهش های كمی تن در نمی دهند