اثر استفاده از دو روش بيز C و بيز R بر تعداد نشانگرهاي داراي اثر و بزرگي اثر آنها

هدف از این مطالعه بررسی تعداد نشانگرهای دارای اثر و بزرگی اثرات آنها در جمعیت مرجع با استفاده از روشهای بیزC و بیزR بود. برای رسیدن به این هدف از نرم افزار R و شبیه سازی تصادفی استفاده شد. برای رسیدن به عدم تعادل پیوستگی بین نشانگرها و QTL) ها، ابتدا یك جمعیت پایه با تعداد ۱۰۰ فرد شبیه سازی شد كه این افراد ۵۰ نسل با هم آمیزش تصادفی داشتند. تعداد افراد در هر نسل ثابت در نظر گرفته شد. برای هر فرد تعداد ۱۰ كروموزوم با طول یكسان ۱ مورگان در نظر گرفته شد و بر روی هر كروموزوم تعداد ۱۰۰۰ نشانگر SNP در فواصل مساوی ۰/۱ سانتی مورگان شبیه سازی شد. در نسل ۵۰ تعداد افراد به ۱۰۰۰ فرد افزایش یافت و برای این افرادیك صفت با توارث پذیری ۰/۶ شبیه سازی شد. سپس در این جمعیت اثرات نشانگرها با استفاده از یكی از روشهای بیزC و بیزR برآورد گردیده و با هم مقایسه شدند. نتایج نشان داد كه در روش بیزR كه دارای توزیع پیشین نرمال برای آثار نشانگرهاست، میزان انقباض اثرات نشانگرها به سمت صفر در بین همه نشانگرها یكسان است و در نتیجه برای همه نشانگرها یك اثر هر چند كوچك برآود می شود. روش بیزC اثرات نشانگرها را با شدت بیشتر و بصورت غیر یكسان به سمت صفر منقبض می كند، كه منجر به برآورد تعداد كمتری نشانگر دارای اثر ولی با اندازه بزرگتر می شود. در هر دو روش اثرات برآوردی نشانگرهای نزدیك QTL ها با اندازه واقعی اثرات QTL تناسبی نداشت و اثرات برآوردی یا بزرگتر و یا كوچكتر از اثرات رQTLهای نزدیك نشانگرها بودند.