مقايسه تطبيقي قراردادهاي همسان طرح و ساخت در نظام فني اجرايي كشور

بدنبال فراگير شدن بكارگيري سيستم هاي نوين ساخت، همچون EPC وDB ، سازمانها و نهادهاي بسياري در گوشه و كنار جهان اقدام به تهيه قراردادهاي همسان(شرايط عمومي و خصوصي قرارداد) كرده اند. قراردادهايي كه در واقع چهارچوبي استاندارد براي تخصيص مسئوليت ها و ريسك هاي پروژه ها در اختيار پيمانكار و كارفرمايان پروژه ها قرار ميدهد. بدنبال اين رويكرد در بازار ساخت جهاني، كه كشور ما نيز از آن مستثنا نميباشد، سازمان مديريت و برنامه ريزي ج.ا. ايران نيز بخشنامه هايي جهت بكارگيري كارفرمايان و پيمانكاران بسياري وجود دارند كه در بكارگيري بخشنامه هاي داخلي كشور در پروژه هاي طرح و ساخت با مشكلاتي مواجه ميگردند؛مشكلاتي كه ميتوان آنها را ناشي از عواملي چون ابهامات موجود در ضوابط و شرايط قراردادي هر يك از بخشنامه ها، عدم بكارگيري واژگاني يكسان در بخشنامه ها، عدم تناسب مناسب بخشنامه ها با اصول حاكم بر پروژه هاي طرح و ساخت صنعتي و غير صنعتي، عدم آشنايي كارفرمايان و پيمانكاران با روش صحيح تنظيم قراردادها، عدم شناخت صحيح از مفاد و مفاهيم شرايط قراردادي و ... دانست.