سمت و سوي مديريت گردشگري روستايي در ايران

تحولات جهانی بعدازجنگ جهانی دوم ازجمله درزمینه های گسترش شهرنشینی وایجادشهرهای بزرگ آلودگی محیطهای شهری و نیز افزایش اوقات فراغت منجر به گسترش گردشگری روستایی گردید دردهه های بعدی گردشگری به عنوان ابزاری برای توسعه روستایی مطرح گردید دراین راستا صاحبنظران سعی نموده اند با ارایه دیدگاه ها و الگوهای مختلف نقش گردشگری را درتوسعه روستایی ارتقا دهند تحقیق حاضرباهدف شناخت و تحلیل اثارت و پیامدهای گردشگری درنواحی روستایی درزمینه های زیست محیطی اقتصادی و اجتماعی انجام شدها ست نتایج مطالعات نشان میدهد به دلیل فقدان برنامه ریزی و ضعف مدیریت ازفرصتهای موجود گردشگری درنواحی روستایی برای تامین نیازهای فراغتی شهروندان شهرها ازیك طرف و تجدید حیات اقتصادی و اجتماعی نواحی روستایی ازطرف دیگر به درستی استفاده نشده است درمقابل تهدیدهای مرتبط با گردشگری دراین ناحیه تحقق یافته و موجب پایمدهای نامطلوبی مانند آلودگی منابع آب تخریب چشم انداز طبیعی تخریب و تغییر كاربری اراضی كشاورزی و باغات افزایش مهاجرت ركود فعالیت های كشاورزی و دوگانگی اجتماعی شده است درحالیكه با بهره برداری مناسب ازفرصت ها میتوان گردشگری را به عنوان بازری برای توسعه پایدرانواحی روستایی تبدیل كرد