تحليل منطقه اي توسعه و توسعه يافتگي در ايران با استفاده از شاخص ناموزون موريس

نخستين قدم در برنامه ريزي توسعه منطقه اي، شناسايي وضع موجود آن مناطق مي باشد كه اين شناسايي مستلزم تجزيه و تحليل بخشهاي مختلف اقتصادي، اجتماعي و فرهنگي آن م يباشد. براي تخصيص اعتبارات و منابع ميان مناطق مختلف، شناسايي جايگاه آن منطقه در بخش مربوطه و رتبه بندي سطوح برخورداري از مواهب توسعه ضروري است. جهت رتبه بندي بخشهاي مختلف اقتصادي، اجتماعي و فرهنگي روشهاي متفاوتي وجود دارد كه الزاماً جوابهاي يكساني در پي ندارد. در ميان اين روش ها، روش موريس يا شاخص توسعه انساني كه توسط سازمان ملل انتخاب شد، قابليت تطبيق در هر كشوري به منظور سنجش درجه توسعه مناطق آنرا دارا مي باشد. اين مقاله بر آن است كه با استفاده از مدلها و تحليل هاي برنامه ريزي يك رابطه منطقي بين مناطق كشور برقرار نمايد تا سطوح توسعه يافتگي يا عدم توسعه يافتگي را مشخص نمايد. . براي نيل به اين هدف، در سنجش و تعيين درجه توسعه يافتگي متغيرهاي زيادي در بخشهاي مختلف مطالعاتي در زمينه هاي نيروي انساني و اشتغال، فرهنگ و ارتباطات، و ... طبقه بندي شده و ضريب تو سعه يافتگي هر منطقه در بخشهاي مربوطه تعيين گرديده است . سپس ميزان همبستگي ميان سطح توسعه يافتگي در هر كدام از بخش ها مورد بررسي قرار گرفت و درنهايت با در نظر گرفتن جايگاه مناطق مختلف از نظر ميزان توسعه يافتگي، راهبردهاي بخشي و تركيبي را جهت رسيدن به توسعه ارايه نموده است.