بررسي (( تك گويي )) و كاركرد داستاني آن در آثار اسماعيل فصيح

چگونگی بازتاب گفتگوها «dialogue» در آثار داستانی متفاوت است؛ گفتگوها ممكن است به صورت صحبت های رد و بدل شده میان شخصیتهای داستانی منعكس شود، و یا اینكه در ذهن یكی از شخصیت ها تحقق یابد. زمانی كه شخصیت داستانی با خود سخن میگوید، در حقیقت روایت داستان به شیوه «تك گویی درونی» دنبال میشود. نویسنده از این شیوه در داستان به صورت های مختلفی استفاده میكند؛ گاهی قهرمان داستان اندیشه ها، عواطف، احساسات و تجربیات خود را به زبان میآورد تا خواننده از نیات و مقاصد درونی او با خبر شود، این حالت عموماً «حدیث نفس» خوانده می شود. گاهی اوقات نیز آنچه در ذهن شخصیت داستان میگذرد، بدون اینكه بر زبان آورده شود، توسط راوی مطرح میشود، چنین حالتی را «تكگویی درونی» گویند. اگر «تكگویی درونی» به صورت پیچیده، نامنظم و فاقد انسحجام باشد، «جریان سیال ذهن» نامیده میشود. اسماعیل فصیح، نویسنده معاصر، از جمله داستان نویسانی است كه شیوه هایی روایی متفاوتی را برای بیان حوادث داستان و پیشبرد طرح آن برگزیده است. وی عمدتاً وقایع را از زبان راوی «اول شخصی» و گاهی نیز از طریق دانای كل مطرح میكند. نویسنده همچنین تلاش می كند تا با بهره گیری از ظرفیت ها و امكانات روایت به شیوه «تك گویی» و «حدیث نفس» احساسات درونی شخصیتها را توصیف كند. در این مقاله كوشش می شود تا ضمن تعريف «تك گویی» كیفیت بازتاب این عنصر داستانی در آثار اسماعیل فصیح و نیز كاركرد آن در نشان دادن افكار و اندیشه شخصیتها بررسی شود.