بررسي مفهوم اميد و نااميدي در شعر نصرت رحماني

نصرت رحمانی از شاعران معاصر ادب فارسی است . وی از جمله شاعران مردمی است كه به سرودن شعر اجتماعی و بازتاب دردها، تباهی و كاستی های حاكم بر جامعه از دیدگاهی بعضا ناتورالیستی می پردازد. شعر وی در اغلب موارد بازتاب سرخوردگی اندیشمندی است كه درك واقعیتهای ناشی از بیچارگی های مردم جامعه اش موجد آن می باشد و شاعر را دچار نوعی پوچ گرایی و نومیدی همراه با ركود می نماید. از مجموع ۲۵ قطعه شعر بررسی شده ی نصرت كه از دیدگاه مفهوم امید و ناامیدی مورد بررسی قرار گرفت جمعا ۱۹۳ قطعه دارای مضامین مبتنی بر امید و یا نومیدی بود كه از این تعداد بیش از هفتاد درصد یعنی حدود ۱۱۷ شعر مفهومی نومیدانه داشت. بیشتر عوامل منعكس كننده ی نومیدی در شعر نصرت عبارت بود از ستم و خفقان مرگ مبارزان و اسارت و شكنجه ی آزاد اندیشان، روز مرگی، یكنواختی ، و ركود فكری، هجران، فقدان منجی كه از این میان موارد مربوط به پوچ گرایی و مرگ اندیشی همراه با بزرگ نمایی زشتی ها و تباهی های قابل مشاهده در عصر زندگی شاعر بیش از سایرین مورد تاكید است. در مقابل روزنه های امیدواری وی عبارتند از ایمان، شعر، عشقی، انتظار آینده، مبارزه سیاسی و.... كه از میان آنها مورد اخیر یعنی فعالیتهای حاكی از مبارزات سیاسی و اجتماعی علیه عوامل نومیدی بیشترین بسامد را در میان مفاهیم امیدوار كننده ی شاعر به خود اختصاص می دهد. نتایج حاصل از بررسی مفهوم امید و نومیدی در شعر نصرت هرچند غلبه شعر شكست را نشان می دهد توجه به انسان محوری را كه از مفاهیم كلیدی در شعر و ادب معاصر ایران است به نحو بارز و از زوایای مختلف در خلال دغدغه های اجتماعی و فكری شاعر نمایان می كند.