بررسي تطبيقي روايت در سفرنامه ناصرخسرو و گلستان سعدي

سفرنامه، گونه ای از نوشتار است كه صرف نظر از انگیزه ی نویسنده و كاركرد محتوایی آن، قالبها و ساختارهای متفاوت بروز یافته است و آنچه این تنوع شكل را سبب شده است، شیوه ی روایت است؛ از روایت گزارشی، ساده و خطی تا روایت پیچیده ی پست مدرن. دو اثر از این گونه ی نوشتاری در ادبیات كلاسیك ایران، سفرنامه ی ناصرخسرو و گلستان سعدی است كه هردو روایت سفر به سرزمین های اسلامی روزگار نویسنده است. این مقاله به بررسی تطبیقی عناصر روایی در این دو اثر میپردازدو اثبات می كند كه روایت ناصر خسرو از سفر، روایتی خبری، خطی سر راست است كه در زبانی برجسته عرضه می شود؛ أما روایت سعدی، وارد عرصه ی ادبیات شده و گونه ی ادبی داستان نام میگیرد؛ گرچه در قالب برجسته ساز، درجه ی ادبیت گلستان را بسی فراتر از سفرنامه ی ناصرخسرو قرار می دهد .