صداي پاي آب و صداي ني ، دو نواي ملكوتي

بررسی شعر "The Nay" «نی» از جبران خلیل جبران و «صدای پای آب» از سهراب سپهری، در پژوهشهای تطبیقی نشان میدهد كه این دو شاعر چقدر به طبیعت نزدیكند و با عرفان خاصی بالله دیدگاههای مشتركی میرسند: اگر چه یكی مسیحی و دیگری مسلمان است. آن دو بیان می كنند كه انسانی كه به طبیعت نزدیك است، به خدا نزدیك است، زیرا جهان جلوهای از جلوات الهی است. هر دو شاعر قصهٔ غربت انسان در این جهان را با زبانی شیرین باز میگویند. Give me the nay and sing. The secret song of eternity The laments of the Nay will linger Beyond the decline of existence. باغ ما شاید قوسی از دایره سبز سعادت بود. میوه كال خدا را آن روز، میجویدم در خواب آب بی فلسفه می خوردم توت بی دانش می چیدم شوق می آمد، دست در گردن حس می انداخت نور می آمد، دست در گردن من می انداخت. قابل بیان این كه از دیدگاه نقد فرمالیستی، راه بررسی اندیشه ها و آرای نو و بدیع در ادبیات تطبیقی، باز خواهد بود.