معماري منظر درياچه چيتگر ، فرآيند طراحي و چالشي هاي اجرايي

دریاچه چیتگر با مساحت ۱۳۴ هكتار در غرب شهر تهران و در اراضی منطقه ۲۲ واقع شده است. طرحهای اولیه و برنامهریزی این دریاچه به اولین طرح جامع تهران در سال ۱۳۴۷ باز میگردد. نهایتاً برنامه ساخت این دریاچه در سال ۱۳۸۹ در دستور كار شهرداری تهران قرار گرفت و طراحی و اجرای پهنه آبی آن تا سال ۱۳۹۱ و آبگیری آن در سال ۱۳۹۲ انجام شد. در خصوصی مكان یابی این دریاچه، منابع تأمین آب و اثرات زیست محیطی آن در عرصه های دانشگاهی و حرفهای نقدهای گوناگون و گه گاه متضادی صورت گرفته است. نقدهایی كه به موضوعاتی همچوز تراكم بافت پیش بینی شده در طرح های جامع اطراف دریاچه، كمیت و كیفیت آب ورودی به دریاچه و حتی موجودیت این دریاچه بر اساس توان اكولوژیك شهر تهران میپردازند. با این حال، با توجه به عدم دخالت معماران منظر پروژه در تصمیمات كلان اتخاذ شده كلان شهری و مسكوت و مغفول ماندن مباحث مربوط به معماری منظر پهنه ساحلی، در این مقاله تلاش بر آن است كه این تجربه و چالش های فرا روی آن مورد بررسی قرار گیرد. در این مقاله دیدگاه ها و مفاهیم به كار گرفته شده در طراحی پهنه ساحلی این دریاچه مورد بررسی قرار می گیرد. دیدگاه زیرساخت های نسبز و بهره گیری از عناصر طبیعی از مهم ترین و تأثیر گذارترین مفاهیم در شكل گیری این پروزه بوده اند كه تمام بخش های پروژهو حتی انتخاب گونه های گیاهی را متأثر نموده اند. همچنین توجه به مفاهیم بوم شناسانه برای ایجاد فضای مناسبی برای حیات جانوری و ایجاد زمینه های مناسب برای رشد و نمو آن ها و همچنین تماس و آشنایی كاربران با این پدیده ها با اهداف آموزشی و اجتماعی مد نظر قرار گرفته است. با این حال توجه به این نكته ضروری است كه از نظر نگارندگان عدم آشنایی مسئولان با این مفاهیم باعث شده كه بخش هایی از طرح به اهداف تعیین شده نرسد و بسیاری از ایده ها از اجرا باز بماند. در این زمینه آموزش بیشتر با هدف آشنایی عموم مردم و مسئولان به عنوان راهكاری برای رفع این مشكل پیشنهاد شده است.