جريان شناسي شعر مشروطيت و پهلوي اول ( رويكرد تطبيقي پيوندها ، شباهت ها و تفاوت ها )

جریان شناسی شعر، رویكردی علمی و پژوهشی در عرصه ی ادبیات در حال تحول از سنت به نوگرایی است كه تاكنون به طور جدی به آن پرداخته نشده است و مقاله ها و كتاب های اندكی می توان یافت كه به طور گسترده وارد این حوزه شده باشند. جریان های ادبی، فرآیندی است كه هم پای تحولات سیاسی، اجتماعی و فرهنگی در جامعه رخ میدهد. در این مقاله به بررسی جریان شناسی، پیشینه ی آن و روند تحول و دگرگونی شعر در دوره ی مشروطیت و پهلوی اول پرداخته شده است تا مسیر حركت عمومی شعر و تحول آن از سنت به نوگرایی نشان داده شود. یافته های تحقیق نشان میدهند اگرچه در دوره ی مشروطیت، نخستین بارقه های اعتراض در ساخت شاعران در دوره ی پهلوی اول با پذیرش نوگرایی و در عین حال پایبندی به سنت شعری، آرام آرام به سوی شعر نو گام بر می دارند تا این كه سر انجام توسط نیما با اتكا به منطقی استوار شعر نو به كمال میرسد. به رغم آن كه آغاز تحول از سنت به نوگرایی در دوره ی مشروطیت نمود بیشتری مییابد، اما از این حیث بین مشروطیت و دوره ی پهلوی اول شباهت هایی وجود دارد و در عین حال، در این دو دوره از نظر كاركردهای شعری، نقش شعر در عرصه ی جامعه و پیوند جریان ها ی شعری با عناصر شعری تفاوتهایی وجود دارد. بیگمان، توجه به شباهت ها و تفاوتهای جریان های شعری در دست یافتن به شناخت بیشتر این جریان ها و تحلیل عوامل برون ساختی سیاسی، اجتماعی، فرهنگی و اقتصادی تأثیرگذار بر شعر مشروطیت و پهلوی اول و عوامل درون ساختی تأثیرگذار بر شعر این دو دوره موثر است.