راهبرد حكمروايي خوب و مديريت مشاركتي شهري بافت مركزي شهر كرمانشاه

هدف از این پژوهش توجه به حكمروایی خوب شهری و مدیریت مشاركتی در سیستم مدیریت شهری در جهت نیل به راهبرد توسعه شهری است. پژوهش حاضر، ازنظر هدف كاربردی توسعهای و به لحاظ روش توصیفی تحلیلی )پیمایشی( میباشد. جامعه آماری شامل كلیه سرپرستان خانوار در بافت فرسوده مركزی شهر كرمانشاه میباشد. یافتههای پژوهش نشاندهنده شاخصهای حكمروایی خوب شهری، مشاركت و قدرت شهروندان در مدیریت شهری با میانگین ) 05.2 (، قانونمداری مدیریت شهری 550 (، شفافسازی اطلاعات و فعالیتها و عدم پنهانكاری ) 0520 (، انعطافپذیری عملكرد و قوانین ومدیریت) 05.2 (، وفاق محوری )اجماع سازی( ) 05.1 (، كنترل فساد ) 05.5 (، عدالت و انصاف) 05.0 پاسخگویی) 05.5 (، تمركززدایی و تفویض اختیارت) 05.5 (، شهروندمداری).. 05 (، مسئولیتپذیری05.2 (، كارایی و اثربخشی).. 05 (، ظرفیتسازی نهادی و سازمانی ).. 05 (، اعتمادسازی ) 05.2 (، بینش ( راهبردی و استراتژیك ) 05.0 ( و آگاهی و اطلاعرسانی با میانگین ) 0510 ( پایینتر از حد استاندارد بودهاندبر اساس نظریههای برنامهریزی مشاركتی نشاندهنده غیر مشاركتی بودن گزینهها در تعامل ساكنین و مدیران در اجرای طرح است. بر اساس دسته بندی نظریه ها با توجه به شرایط ایران، طرح در مرحله مشاركت شعاری قرار دارد و در ارزیابی مشاركت مردم در طرح بر اساس میزان تأثیرگذاری مردم، طرح با رویكرد عدم مشاركت در تمام سطوح روبرو بوده است و با استراتژی توسعه شهری ) CDS ( در تناقض میباشد درصورتیكه حكمروایی خوب شهری و مدیریت مشاركتی راهبرد مناسب در جهت دستیابی به مدیریت بهینه شهری میباشد.