Abstract :
Türkoloji’nin bilim dalı olarak meydana geldiği zamanlardan itibaren Tatar Türkçesine verilen önem hiç eksik olmadı. Doğrusunu söylemek gerekirse, bunun temellerini de İ. Giganov, İ. Halfin, A. Troyanskiy, A. Kazembek, V. Radloff’un (Kolesnikov ve İlyas Kamalov, 2011) Tatar Türkçesini öğrenmeye hasrettikleri eserler teşkil eder. O yıllarda bilim adamlarının Tatar Türkçesini doğrudan dil biliminin asıl nesnesi olarak öğrenmelerinin dışında, onu karşılaştırmalı tarihî incelemelerde Türk lehçelerinin aslını çağrıştıran hususlarda referans olarak kullanmaları da genel bir görüş idi. Bu duruma, Tatar Türkçesinin eski ve çağdaş Türk lehçelerindeki düzeni ve değişmeleri anlatmaya yardım eden çok sayıda görüşe sahip olması sebep oldu. Bununla birlikte bu bilim adamlarını, öncelikle, çeşitli müstakil Türk kavimlerinin içerisinde şekillenen ağızlar da ilgilendiriyordu. O zamana kadar yalnızca klasik dilleri öğrenmeyi itibarlı kabul eden genç gramerciler Rusya’da Ferdinand de Saussure’ün prensiplerini yayan A. Kazembek’in etrafında toplandılar. “Diller ve lehçeler, bu dillerle konuşan halklar ve kavimlerle birlikte ele alınmalıdır” şeklinde genç gramercilerin çıkış noktası olarak kabul edilen görüşü, Kazan dil bilimi okulu temsilcileri de asıl metodolojik prensipleri olarak kabul ettiler.
