اثر بخشي اميد درماني گروهي بركيفيت زندگي و تاب آوري زنان معتاد

Effectiveness of Group Hope Therapy on Quality of life and Resilience in Addicted Women

سابقه و هدف: پژوهش‌هاي انجام‌شده نشان مي‌دهند كه اميد درماني مي‌تواند به‌عنوان مداخله روان‌شناسي مثبت‌گرا به كاهش مشكلات روان‌شناختي افراد كمك نمايد؛ بنابراين مطالعه حاضر با هدف تعيين اثربخشي آموزش اميددرماني گروهي بر كيفيت زندگي و تاب‌آوري زنان معتاد انجام شد. مواد و روش‌‌ها: پژوهش حاضر يك مطالعه نيمه‌تجربي از نوع پيش‌آزمون- پس‌آزمون همراه با گروه كنترل بود كه با مشاركت 30 زن معتاد از كمپ شهرك وردآورد تهران انجام شد. در اين مطالعه افراد مورد بررسي به‌طور تصادفي و براساس كسب نمره پايين در كيفيت زندگي و تاب‌آوري انتخاب و به دو گروه آزمون و كنترل تقسيم شدند. گفتني است داده‌ها نيز با استفاده از پرسشنامه‌هاي‌ كيفيت زندگي فرم كوتاه (QOL: Quality of Life) و تاب‌آوري Connor و Davidson (CD-RISC: Connor-Davidson Resilience Scal) جمع‌آوري گرديد. همچنين اين داده‌ها با استفاده از روش آماري كوواريانس در نرم‌افزار 20 SPSS تجزيه و تحليل شد. يافته‌ها: براساس نتايج اين مطالعه، ميانگين نمرات كيفيت زندگي (P<0.01، F=54.42) و تاب‌آوري (P<0.01، F=7.02) در مرحله پس‌آزمون در گروه آزمون افزايش معناداري را نشان داد؛ اما اين تغييرات در گروه كنترل معنادار نبود. نتيجه‌گيري: براساس نتايج اين مطالعه مي‌توان گفت كه آموزش اميددرماني گروهي سبب افزايش اميد و كيفيت زندگي در زنان معتاد و همچنين افزايش حرمت، خودپنداره مثبت و تقويت و تشويق براي بالفعل‌درآوردن توانايي‌هاي بالقوه مثبت در فرد مي‌شود؛ بنابراين به درمانگران و متخصصان بهداشت رواني توصيه مي‌شود كه از اين مداخله در كنار ساير درمان‌هاي دارويي و غيردارويي براي ارتقاي سطح كيفيت زندگي و تاب‌آوري در برابر استرس زنان معتاد استفاده نمايند.

Background and Objectives: Hope therapy as a positive psychological intervention can be helpful in reducing the psychological problems in addicted people. Therefore, the present study was conducted with the aim of investigating the effectiveness of group hope therapy on quality of life and resilience in addicted women. Materials and Methods: This semi-experimental study was conducted on 30 addicted women who referred to the Rehabilitation Center of Varavard, Tehran, Iran, using the pretest-posttest design and a control group. The participants were divided into experimental and control groups based on the obtained scores regarding the quality of life and resilience. The data were collected using the World Health Organization Quality of Life and Connor -Davidson Resilience Scale. Data analysis was performed by analysis of covariance in SPSS, version 20. Results: According to the results, the mean quality of life (F=54.42, P<0.01) and resilience (F=7.02, P<0.01) significantly increased in the intervention group at the posttest stage. Nonetheless, no significant difference was observed in the control group in this regard. Conclusion: As the findings indicated, group hope therapy could improve the quality of life and resilience in the addicted women. In addition, this therapy could enforce the addicted people to achieve the positive self-concept and actualize their positive potential ability. Consequently, the mental health professionals are recommended to use this intervention along with other pharmaceutical and non-pharmaceutical therapies to improve the quality of life and resilience in the addicted women.