كليدواژه :
شادي و نشاط , نظام آموزش و پرورش , سياستگذاري و مدرسه , شادي و نشاط در مدارس ايران از ايده تا اجرا
چكيده فارسي :
وضعيت ملالت‌‌آور و كسالت بار مدارس، سياستگذاري براي افزايش شادي و نشاط را ناگزير كرده‌است. نظام آموزشي نيز ايجاد مدارس شاد و با نشاط را جز اهداف خود معرفي ميكند. در مقاله حاضر استدلال ميشود نظام آموزشي براي تحقق اين هدف چه سياست هايي را در پيش گرفته است. براي گرد‌آوري داده‌ها از اسناد رسمي موجود و مصاحبه‌هاي نيم‌ساخت‌يافته و براي تحليل داده‌ها از تحليل محتواي كيفي استفاده شده‌است. يافته‌ها حاكي از آن است كه در ساختار معنايي نظام آموزشي، شادي يكي از عواطف خنثي بشري است كه در نتيجه انتخاب انسان مي‌تواند وسيله‌اي براي نيل به كمال و يا مانعي بر سر راه آن باشد. از همين جا با دوگانگي در معنا مواجهيم كه دو نوعِ متفاوت سياستگذاري را طلب ميكند. در اين دوگانگي شادي سالم يا شادي روحي (كه در اين ساختار معنايي، نشاط ناميده ميشود) در برابر شادي ناسالم يا شادي جسماني قرار ميگيرد. نظام آموزشي در مقام اجرا، براي مقابله با شادي ناسالم، سازوكارهاي مختلف طرد، سركوب و توبيخ را به كار گرفته‌است، اين در حاليست كه براي شادي سالم، برنامه اجرايي مشخصي ارائه نكرده‌است. در اين مقاله استدلال شده است كه يك دليل اين بي توجهي، نگاه انتزاعي و ناملموس به مقوله نشاط در ميان دانش آموزان است.
چكيده لاتين :
In this article, we investigate policies to enhance happiness in Iranian schools. Conducting organizational documents analysis and semi-structured interviews, we addressed measures, and perceptions of happiness in education system. We contend that happiness, a neutral emotional state of human being, is deemed to satisfy some ideological functions for education system. Accordingly, authorities tend to distinguish between two different definitions of happiness, shadi (corporal joy) and neshat (spiritual happiness) in schools, which requires different process and structure of meaning for policy making. In order to restrain students’ attentions to corporal pleasure, some mechanisms have been implemented, i.e. exclusion, oppression and reprimand, while no executive plan has been defined for encouraging students to spiritual happiness. Lack of positive policies for strengthening neshat on the one hand, and emphasis on negative and punitive reactions against students way of life, on the other, make the atmosphere of schools extremely unpleasant.
