امكان در پديدارشناسي اگزيستانسياليستي مرلوپونتي

Space in Merleau-Ponty?s Existentialist Phenomenology

نظريه مكان در پديدارشناسي ادراك مرلوپونتي يكي از موضوعات جذاب و دلكش اين فلسفه است. او برخلاف هوسرل كه واقعيت متقن را در حوزه آگاهي ناب يعني ساحت مبرا از مفروضات طبيعي مانند زمان و مكان و…جست و جو مي كند، و موافق با ايده اساسي اگزيستانسياليسم كه بودن جسماني در عالم يا واقع بودگي را عين طبيعت انسان مي داند، بر اين باور است كه مكان فهمي صورت پيشين و شرط شناخت اعيان و رويدادهاست. او با تامل در يافته هاي روان-تني برخي روانشناسان معاصر نهايتا به اين باور مي گرايد كه تن ما به مثابه زمينه و افقي است كه با آن و به اقتضاي آن اعيان مختصات مكاني مي يابند و از اين رو نسبتي دو سويه ميان سوژه و عالم برقراراست و بواسطه همين نسبت و ايجاد تراز مكاني است كه تجربه ما از عالم تعين مي يابد. مرلوپونتي تاكيد مي كند كه تجربه هاي ما جملگي نتيجه ايجاد ترازهاي مكاني جديدي است كه يكي پس از ديگري شكل مي گيرد و هر تجربه مسبوق و مصبوغ به تجربه هاي مكاني قبلي سوژه تن يافته است. يكي از نتايج چنين ديدگاهي آن است كه سوژه فردي سوژه اي است تاريخي كه لحظات آن را تجربه هايي تشكيل مي دهند كه در آن ترازهاي مكاني متوالي را ايجاد كرده و تجربه در هر تراز مكاني، تراز مكاني كامل تري را سبب مي شود

The notion of space is one of the most interesting and attractive topics in Merleau-Ponty? s phenomenology of perception. Unlike Husserl who looks for certain facts in the field of pure consciousness، i.e.، in the field devoid of natural assumptions such as time and place، but more like Heidegger’s idea of Being- in- the- world as the essential state of human beings; Merleau-Ponty believes that cognition of space is an a priori condition for our knowledge of objects and events. In addition، through more reflection on the psycho-physiological findings in contemporary psychology، Merleau-Ponty argues that our body is the ground or horizon by which objects take spatial features، and therefore it is the source of a dual relation between the subject and the world. He reiterates the point that all of our experiences followed by creation of new spatial levels that formed successively، and that our experiences are the result of the formation of new spatial levels of embodiment subject. A significant result of this view is that the individual subject is a historical one whose moments are formed by successive experiences in which the body’s spatial levels are aggregated to form a more complete special level compared with the previous ones