خودادراكي كانتي و وجود

Kantian Apperception and Knowledge of Existence

خودادراكي يا ادراك نفساني مهم ترين تعليم كانت در استنتاج استعلايي نقد عقل محض و اصل بنيادي معرفت شناسي كانتي است. اين اصطلاح در كتاب كانت صفات محض، اصلي و استعلايي به خود مي گيرد. اين تعليم را شارحان نقد گاه با كوگيتوي دكارت مقايسه كرده اند و گاه پاسخي به شكاكيت هيوم شمرده اند. برخي آن را بيانگر انتساب تصورات به خود مي دانند و برخي ديگر با قرائتي منطق گرايانه شان صوري به آن مي دهند. تعليم خودادراكي، در اصل، درصدد تبيين معقول وحدت انديشه و انديشنده است. كانت با اين تعليم به علم حضوري نزديك مي شود ولي از اخذ نتايج هستي شناختي در مورد آن خودداري كرده و آن را در محدوده ي علم حصولي صرف توجيه مي كند. اين مقاله كوششي است براي توضيح و بررسي تحليلي انتقادي تعليم خودادراكي كانتي و تفاسير مختلفي كه از آن ارائه شده است.

Apperception is the most important Kantian teaching and his major epistemological principle in transcendental deduction of the Critique of Pure Reason derived from the most fundamental form of Being’s experience. This term has been used in Kant’s work with pure، original، and transcendental attributes. Some commentators have interpreted this principle as confirmation of Cogito، as a replay to Hume’s skepticism، as the attributability of representation to oneself، and some others have presented a logocenteric reading of that. Indeed، apperception is a reasonable account of unity of thinking and thinker، which is based on presential cognition and the experience of existence in concreto or non-conceptual being. But such an original experience is inconsistent with Kantian subjectivism. Kant، in principle، should not have spoken of predicative، concrete and external existence، otherwise his words would become incompatible with the limitations he has imposed upon himself.