اثربخشي رويكرد واقعيت درماني گروهي بر شادكامي و كيفيت زندگي نوجوانان بد سرپرست در مشهد

Effectiveness of Group Reality Therapy on Happiness and Quality of Life in Unsupervised Adolescents in Mashhad

مقدمه: كاهش شادكامي و حس ناخشنودي از مسائل مهمي است كه در ميان نوجوانان بد سرپرست شايع تر و بركيفيت زندگي آنان موثر است. پژوهش حاضر به بررسي تاثير واقعيت درماني گروهي كه رويكردي براي پايش و كنترل رفتار، پذيرش مسئوليت و انجام انتخاب هاي مناسب است، بر افزايش شادكامي و بهبود كيفيت زندگي نوجوانان بد سرپرست پرداخته است. روش كار: در اين مطالعه مداخله اي 40 نفر از جمعيت نوجوانان پسر بد سرپرست تحت پوشش بهزيستي مشهد در سال 1390 با روش نمونه گيري مبتني بر هدف وارد مطالعه شدند و به روش تصادفي ساده در دو گروه مداخله و كنترل قرار گرفتند. به نوجوانان در گروه مداخله 12جلسه آموزش گروهي واقعيت درماني، ارائه شد. دو گروه قبل و پس از زمان مداخله به پرسشنامه هاي شادكامي آكسفورد و كيفيت زندگي سازمان بهداشت جهاني پاسخ دادند. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS و آزمون هاي كاي اسكوار و تي تحليل شد. نتايج: سطح تحصيلات، ميانگين سن و ميانگين نمره آزمون ها قبل از مداخله در دو گروه تفاوت معنادار نداشت (p<0.05) پس از مداخله تفاوت معناداري در ميانگين نمره آزمون كيفيت زندگي و ميانگين نمره آزمون شادكامي در گروه مداخله و كنترل مشاهده شد (به ترتيب 84.1 در برابر 63.3 و 35.1 در برابر 19.8، p<0.05) نتيجه گيري: واقعيت درماني گروهي در بهبود كيفيت زندگي، افزايش شادكامي و رضايت از زندگي نوجوانان بد سرپرست موثر مي باشد. محيط محترمانه، ابراز احساسات و درك همدلانه در گروه درماني در افزايش شادكامي و بهبود كيفيت زندگي اثرگذار است

Introduction Feeling unhappy and lack of satisfaction are more common in unsupervised adolescents that affect on their quality of life. This study assessed the effect of Group Reality Therapy -one of the approaches for monitoring and controlling behaviors, accepting responsibility- on increasing happiness and improving quality of life in unsupervised adolescents. Materials and Methods From unsupervised adolescents that lived in protected agencies in Mashhad, 40 boys were selected and simply randomly assigned to intervention and control groups. Experimental group was presented with 12 sessions of Group Reality Therapy. Both groups before and after the intervention responded to the Oxford happiness and WHO quality of life questionnaires. Data analysis was done by using the SPSS16 software, chi square and T-Test. Results Educational level, age and the mean score of tests before intervention were not significantly different between the two groups (Pv <0.05). After intervention, significant difference was seen in mean of score quality of life test in the intervention group (84.1) and control group (63.3) and the mean (standard deviation) score of happiness test in the intervention group (35.1) and control group (19.86) (Pv <0.05). Conclusion Group Reality Therapy is an effective approach in improving the quality of life, happiness and life satisfaction in unsupervised adolescents. Respectful environment, Expression of emotions and empathic understanding in group therapy are effective in increasing of hope and improving quality of life