اثربخشي مشاوره رفتاري كاهش رفتارهاي پرخطر بر بهبود كيفيت زندگي و مهار عقايد وسوسه انگيز درافراد با اختلال سوءمصرف مواد

On the Effectiveness of Behavioral Counselling in the Reduction of High-Risk Behaviors and the Improvement of Quality of Life and Control of Craving Beliefs among Individuals with Substance Abuse Disorders

هدف: هدف پژوهش حاضر بررسي اثربخشي مشاورۀرفتاري كاهش رفتارهاي پرخطر بربهبود كيفيت زندگي ومهار عقايد وسوسه انگيز در افراد داراي اختلال سوءمصرف مواد مي باشد. روش: روش پژوهش از نوع شبه آزمايشي، طرح پيش آزمون-پس آزمون و پيگيري با گروه گواه بود. جامعۀ اين پژوهش شامل افراد وابسته به مواد مخدر در سال 1394 در شهرستان اروميه بوده است. نمونه پژوهش شامل 40 نفر مرد در گستره سني 20 تا 45 سال با اختلال سوءمصرف مواد بودند كه به روش نمونه گيري ملاك محور انتخاب و به صورت تصادفي در دو گروه آزمايش (20 نفر) و گروه گواه (20 نفر) قرار گرفتند. سپس برنامه مشاوره رفتاري كاهش رفتارهاي پرخطر به مدت 12 جلسه بر روي گروه آزمايش اجرا گرديد. گروه گواه در طول اين مدت هيچ مداخله اي دريافت نكرد. به منظور جمع آوري داده ها از پرسش نامه هاي عقايد وسوسه انگيز و كيفيت زندگي استفاده گرديد. يافته ها: نتايج به دست آمده نشان داد كه مشاوره رفتاري كاهش رفتارهاي پرخطر بر افزايش كيفيت زندگي و بهبود عقايد وسوسه انگيز گروه آزمايشي تاثير داشته است. همچنين اثربخشي اين روش در پيگيري يك و نيم ماهه از ثبات نسبي برخوردار بود. نتيجه گيري: مشاوره رفتاري كاهش رفتارهاي پرخطر شيوه اثربخش بر كنترل و درمان در افراد وابسته به موادمخدر بوده و مي تواند به عنوان يك برنامه مداخله روان شناختي در مراكز درماني مورد استفاده درمان گران قرار گيرد.

Objective: The aim of this research was to investigate the effectiveness of behavioral counseling in the decrease of high-risk behaviors in the promotion of quality of life and control of craving beliefs in substance abusers. Method: A quasi-experimental method along with pretest/posttest design and control group was used for the conduct of this research. The research sample consisted of 40 males in the age range 20 to 45 years with substance abuse disorder who were selected through criterion-based sampling method and were randomly assigned in two groups, i.e. experimental group (n = 20) and control group (n = 20). Then, the behavioral counseling program for reducing high-risk behaviors was administered to the experimental group for 12 sessions. The control group did not receive any intervention during this period. For data collection purposes, Craving Beliefs Questionnaire and Quality of Life Questionnaire were used. Results: The results showed that behavioral counseling on the decrease of high-risk behaviors has had a significant effect on the promotion of life quality and the improvement of craving beliefs in experimental group. Moreover, the effectiveness of this method in the one-and-a-half follow-up held a relative stability. Conclusion: Behavioral counseling on the reduction of high-risk behaviors is an effective method in the control and treatment of drug dependent people and can be used as a psychological intervention program in addiction treatment centers.