مقايسه اثربخشي روان نمايشگري و رفتار درماني ديالكتيك بر تنظيم هيجاني و تحمل پريشاني در زنان معتاد در حال ترك

Comparison of the Effectiveness of Psychodrama and Dialectical Behavioral Therapy in Emotion Regulation and Distress Tolerance among the Women under Abstinence

هدف: هدف اين تحقيق مقايسه اثربخشي دو روش رفتار درماني ديالكتيك و روان نمايشگري بر تحمل پريشاني و تنظيم هيجاني در افراد داراي سابقه اعتياد بود. روش: اين مطالعه نيمه تجربي از نوع پيش آزمون –پس آزمون با گروه گواه بود. بر روي 90 نفر از زنان بالاي 20سال كه در دوره ترك به سر مي بردند، درسال 95 در اصفهان صورت گرفته است. جامعه آماري شامل زنان داراي سابقه اعتياد زنداني در بند نسوان زندان اصفهان سال 1395 مي باشند. روش نمونه گيري به صورت هدفمند در ميان زنان داراي سابقه اعتياد بود كه به صورت فراخوان و داوطلبانه انجام گرفت. افراد به طور تصادفي به 3 گروه (دو گروه آزمايش و يك گروه گواه ) تقسيم شدند.گروه هاي آزمايش تحت آموزش با روش درماني روان نمايشگري و ديالكتيك قرار گرفته و گروه گواه آموزشي دريافت نكرد. ابزارگردآوري اطلاعات، پرسش نامه هاي تحمل پريشاني و پرسش نامه محقق-ساخته حالت هاي هيجاني رفتاري مشكل آفرين بود. يافته ها: نتايج نشان داد روش هاي درماني مورد استفاده در اين مطالعه بر تنظيم هيجان و تحمل پريشاني زنان معتاد اثربخش بوده است (001/0P<). همچنين نتايج آزمون تعقيبي بنفروني نشان داد تفاوتي بين دو روش درماني نبود. نتيجه گيري: با توجه به نتايج مطالعه حاضر، روش هاي درماني روان نمايشگري و رفتار درماني ديالكتيك بر تنظيم هيجان و تحمل پريشاني زنان معتاد موثر مي باشد.

Objective: This study aimed at comparing the effectiveness of dialectical behavioral therapy and psychodrama in distress tolerance and emotion regulation among people with a history of addiction. Method: A quasi-experimental research design along with pretest/posttest and control group was used for the conduct of this research. This research was carried out on 90 women over the age of 20 years who were in the abstinence period in Isfahan in 2016. The statistical population of this research consisted of all women with a history of addiction in the prison of Isfahan in 2016. A purposive sampling was conducted among the women with a history of addiction through recall and in a voluntary fashion. The participants were randomly divided into 3 groups (two experimental groups and one control group). The experimental groups were trained through psychodrama and dialectic therapy, whereas the control group received no training. Distress Tolerance Questionnaire and a researcher-constructed Problematic Behavioral Emotional States Questionnaire constituted the data collection tools in this study. Finally, the data were analyzed through covariance analysis with the observance of the required assumptions. Results: The results showed that the therapeutic methods used in this study were effective in emotion regulation and distress tolerance among addicted women (P <0.0001). Conclusion: According to the findings of this study, psychodrama therapy and dialectical behavioral therapy have been effective in emotion regulation and distress tolerance among addicted women.