نقدي بر متون حوزه جامعه شناسي تاريخي ايران

A Review on the Texts of Historical Sociology of Iran

بسياري از مكتوبات حوزه خلقيات ايرانيان، با تأكيد بر تلازم ميان ساختار استبدادي و ويژگي هاي خلقي جامعه ايراني، معتقد است حاكميت هاي استبدادي در طول تاريخ اين سرزمين اسباب حاكميت ارزش هاي خودمدار و شكل نگرفتن ويژگي هاي مقوم توسعه ازقبيل مسئوليت پذيري، مشاركت، روحيه جمعي، و ديگرخواهي را سبب شده است. اين پژوهش مي كوشد ديدگاه رايج درحوزه متون مربوط به خلقيات ايرانيان را به نقد بكشد. بر پايه يافته هاي تحقيق، به نظر مي رسد بايد به كاركرد نظريه هاي يادشده كه حاكي از تلازم ميان استبداد حاكمان و اخلاق ملت هاست به ديده ترديد نگريست. نتايج حاصله مي تواند دست مايه اي براي مطالعات حوزه فرهنگ و توسعه باشد.

Many texts on Iranian identities with an emphasis on the correlation between dictatorial structure and the mood characteristics of the Iranian society argue that despotisms through the history of this country have caused the governance of egocentric values and the non-formation of appraising features of development such as accountability, participation, morale, and altruism. This research attempts to criticize the existing viewpoint in the field of texts related to Iranian identities. Based on the results of the research, it seems that we should hesitate upon the functions of the mentioned theories suggesting the correlation between the rulers' autocracy and the identities of nations. The achieved results can be used as a wealth for the studies in the field of Development and Culture.