«بايسته‌ ها و شرايط كاربست واسازي دريدا» در نقد متون: نقد و تحليل كتاب واسازي متون آل احمد

Requirments and terms of Derrida reconstruction theory in critical reading of Texts

اين مقاله مي كوشد با ارايه تبيين درست و انضمامي تر از واسازي دريدا و الزام هاي معرفتي و روش شناختي آن، به يك نارسايي عمده در فضاي نقد متون ادبي ايران اشاره كند و آن شتابزدگي در كاربست نظريه ها و روش هاي جديد نقد ادبي اروپايي در ايران است. كتاب مجتبي گلستاني نيز در ذيل اين نارسايي نقد شده است. بدين ترتيب مقاله نشان مي دهد كه در فهم، تبيين و نقد و بررسي آثار نويسندگان معاصر ايران بايد پيش از هر چيز با آنها گفتگو كرد تا از اين راه درك فاصله ميان جهان خواننده و متن براي خواننده شكل خاص خود را بگيرد. اما نويسنده كتاب عمدا در مقام پژوهشگر همچون سوژه مدرن متون آل احمد را به موضوعات برنامه پژوهشي خود تبديل كرده و نتوانسته است با متن ارتباط برقرار كند. در اين مقاله عمدتا روند ابژه شدن متنها در كتاب مورد نقد باز شده است. نتيجه حاصل از اين بررسي اين است كه نقد آثار كساني مانند آل احمد شاملو يا شريعتي و نيما و ديگران تابعي از شرايط تاريخي و كنشگري آنهاست كه بايد به صورت انضمامي و متوازن پي گرفته شود.

This paper can point to undeniable considerations in criticizing and criticizing the literary text of Iran by presenting the correct and additional explanation of Derrida's deconstruction and its cognitive requirements, making it acceleration in the use of new theories and methods of critique European Europe is in Iran. Mojtaba Golestani's book is also criticized for this failure. Thus, the article shows that in understanding, explaining and criticizing the works of contemporary Iranian writers, they should discuss with them beforehand, in order to understand the distance between the reader's world and the text for the reader of his own. The book deliberately as a researcher, like the modern subject, has transformed the texts of AleAhmad into the subjects of his research program and has not been able to communicate with the text. In this article, the process of objecting the texts is largely open in a critically acclaimed book. The result of this study is that the critique of the works of such people as Ale Ahmad Shamloo, Shariati, Nima and others is a function of their historical conditions and activities, which should be taken in a concise and balanced way.