نقدي بر شيوۀ تكامل‌ گرايانۀ كتاب تاريخ ادبيات داستاني ايران

A critique on The history of Iran’s fiction

كتاب تاريخ ادبيات داستاني ايران، كتابي است كه مي كوشد به بررسي ادبيات داستاني ايران به ويژه رمان و داستان كوتاه (تا سال 1332) بپردازد و با بررسي پيشينه و خاستگاه هاي آن ها (داستان هاي بلند عاميانه، سفرنامه و خاطره نويسي، حكايت ها و...) سير تحول تاريخي آنها را نشان دهد. همچنين نويسنده به انواع رمان (رمان تاريخي، رمان كارآگاهي و...) و دلايل شكل گيري برخي از آنها نيز پرداخته است. با اين حال اين كتاب كاستي هايي نيز دارد؛ جداي از ضعف هاي ساختاري (پراكندگي مطالب و...)، روش شناسي كتاب ـ كه روشي تكاملي است ـ نيز سبب ايرادهايي مانند حاشيه اي ساختن ژانرهايي چون سفرنامه نويسي و خاطره نويسي، ناتواني از بيان «چرايي» تغييرها و... گرديده است؛ ايرادهايي كه دليل اصلي آنها بي توجهي نويسندۀ كتاب به مباني معرفتي روش خويش بوده است. بررسي محتوايي كتاب نيز سؤالات متعددي را براي خوانندگان به وجود مي آورد؛ سؤالاتي كه كتاب يا پاسخي به آن ها نداده است، يا در درستي پاسخ هاي آن، جاي ترديد وجود دارد.

The history of Iran’s fiction is a book that tries to research on Iran’s fiction and it’s genres as novel, short story,…. It tries to show their evolution by review on their Sources and historical background (folk tales, itinerary, diaries,…). The writer has written about the kind of novel as historical or detective novel. However, there are some defects too. These defects includes structural defects (as distribution of content,….) and the methodology. The methodology (evolutionist methodology) itself causes some defects too, defects as ignore some genres as itinerary, diaries, … and enabling from Express the reason of some innovations. A research on the Content causes some questions too.The questions that there is no answer from them in the book.