اجزاي غيررواني در ركن معنوي جرم نقدي: بر طراحي اركان اصلي جرم

بزهكار در جرائم عمدي بايد از نظر رواني قصد مجرمانه و آگاهي لازم براي ارتكاب جرم را داشته باشد يا در اجراي عمل به نحوي از انحاء و بي‌ آنكه قصد منجزي براي ارتكاب بزه از او سر بزند، خطايي انجام دهد كه بتوان وي را مستحق مسئوليت جزايي شناخت؛ ليكن اين امور تمام آنچه را كه ركن معنوي ناميده مي‌ شود، در برنمي‌ گيرد و صرفاً دربردارنده بخشي از آن است كه بايد آن را عناصر رواني معنوي ناميد و در مقابل ضروري است آن بخش ديگر از عناصر معنوي كه «غيرمادي» و در عين حال «غيررواني» هستند به صورت مستقل شناسايي شوند و مجال بروز و ظهور داشته باشند. نگارندگان مي‌ كوشند تا اثبات كنند عناصري در تحقق جرم در تمام نظام‌ هاي حقوقي جهان وجود دارد كه معنوي هستند، اما واجد وصف «رواني» نيستند، لذا عناصر «غيررواني» مي‌ تواند به‌ عنوان يك معنون حقيقي و مستقل در ذيل ركن معنوي با عنوان صحيح «عناصر معنوي غيررواني» به رسميت شناخته شود. فارغ از ثمرات متعدد بحث در جنبه ثبوتي جرايم، اين تغيير منجر به تحول در جنبه نظري مفاهيم بنيادين حقوق كيفري و به تبع آن تغيير در ساختار همه كتب حقوقي داخلي و حتي خارجي مي‌ شود و از اين حيث نظريه‌ اي ساختارشكن است. از حيث ادله مربوط به جنبه رواني انسان و نيز از حيث تدقيق در عناصر ضروري جرم در عمل موجب صعوبت اثبات برخي جرايم مي‌ شود و با خروج برخي اجزاء از عنصر مادي براي احراز آن ابزارهاي مادي و حس كفايت نمي كند و بالنتيجه مي‌ تواند نوعي قضازدايي يا جرم‌ زدايي و كاهش تورم جمعيت كيفري را به ارمغان آورد.