مدل تصميم گيري شهودي چندوجهي و تحليل راهبردهاي سياست خارجي تركيه در حمايت از جريان هاي تكفيري

راهبردهاي خاورميانه اي تركيه بعد از تحولات موسوم به بيداري اسلامي (2011) تغييرات شديدي را تجربه كرده است. رهبران دولت عدالت و توسعه در قالب سياست نگاه به شرق و به دنبال دستيابي به جايگاه رهبري جهان اسلام، از يك جهت گيري تهاجمي در برخورد با تحولات جهان اسلام پيروي كرده اند. با حمايت هاي مالي و نظامي تركيه از گروه هاي افراطي گراي اسلامي در منطقه و به ويژه در عراق و سوريه، «سياست مشكل صفر با همسايگان» نخست وزير داود اوغلو به «سياست دوستي صفر با همسايگان» تبديل شده است و متعاقب آن ظهور جريان هاي تكفيري در منطقه، موج شديدي از بي ثباتي و تهديدات گسترده اي را براي امنيت ملي كشورهاي منطقه و از جمله منافع ملي جمهوري اسلامي ايران به وجود آورده است. براي تبيين و تحليل نظري رويكرد جديد تركيه نسبت به تحولات خاورميانه و حمايت از جريان هاي تكفيري، مقاله ي حاضر با بهره گيري از مدل تصميم گيري شهودي چندوجهي، رويكردها و اهداف راهبردي دولت عدالت و توسعه در حمايت از گروه هاي افراطي گراي اسلامي در عراق و سوريه را مورد پژوهش قرار داده و پيامدهاي امنيتي آن را در خاورميانه مورد بررسي قرار داد. يافته هاي پژوهش نشان مي دهد كه با توجه به اهميت ژئوپليتيكي و ژئواكونوميكي سوريه و عراق براي جمهوري اسلامي ايران، برقراري امنيت و ثبات در اين كشورها به معناي تامين امنيت و منافع منطقه اي آن است. بر اين اساس، جلوگيري از رويكردهاي حمايتي تركيه از جريان هاي افراطي و تقابل با پيشروي و رشد سلفي گري تكفيري در خاورميانه از الزامات ژئوپليتيكي و امنيتي براي جمهوري اسلامي ايران به حساب مي آيد.