منافع ملي جمهوري اسلامي ايران؛ تداوم و يا انقطاع حمايت از نظام كنوني سوريه؟

آنچه در ﺑﺮرﺳﯽ ﺗﺤﻮﻻت اﺧﯿﺮ ﺧﺎورﻣﯿﺎﻧﻪ در اولويت قرار مي گيرد، رقابت شديد ميان دو ائتلاف عمده ي «محور ميانه رو» و «محور مقاومت» است. در اين ميان، سوريه از موقعيت ممتاز و تعيين كننده اي در عرصه ي رقابت ميان اين دو جريان متعارض برخوردار است. به طوري كه محور عربي- غربي كه تحولات به وقوع پيوسته در منطقه را در جهت تضعيف منافع خود مي پندارد، بر آن است تا با ساقط كردن نظام حاكم بر سوريه، نتيجه ي بازي را به نفع خود تغيير داده و ضمن تضعيف محور مقاومت، پل ارتباطي ميان دو بازيگر اصلي آن يعني ايران و حزب الله را قطع نمايد. از همين روست كه با وجود تاكيد محور مقاومت بر راه حل سياسي، جريان ميانه رو، استفاده از تمام گزينه ها را مدنظر قرار داده است. در اين مقاله، در قالب نظريه ي سازه انگاري كه چارچوبي شناخته شده در تحليل تحولات منطقه ي خاورميانه است، به بررسي دو هويت متعارض «مقاومت» و «ميانه روي» در منطقه پرداخته و بحران سوريه، از منظر رقابت ميان اين دو جريان تبيين مي گردد. هم چنين اﯾﻦ نوشتار در پي پاسخ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺳوال است ﮐﻪ سياست ﺗﺪاوم و يا انقطاع ﺣﻤﺎﯾت اﯾﺮان از ﺳﻮرﯾﻪ و به تعبير ديگر، سقوط و يا بقاي حكومت بشار اسد، چه تاثيراتي بر ﻣﻨﺎﻓﻊ ﻣﻠﯽ جمهوري اسلامي اﯾﺮان دارد؟ ﭘﺎﺳﺦ ﻣﻮﻗﺖ ﺑﻪ اين پرسش، ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻓﺮﺿﯿﻪ، آن اﺳﺖ ﮐﻪ حمايت از ثبات و تداوم دوﻟﺖ كنوني سوريه در مقطع كنوني، اقدامي در ﺟﻬﺖ منافع ملي جمهوري اسلامي و تقويت ﻣﺤﻮر ﻣﻘﺎوﻣت در ﻣﻨﻄﻘﻪ ﻣﯽ باشد. روش تحقيق در اين مقاله توصيفي- تحليلي مي باشد.