مروري روايي بر اپيدميولوژي خودسوزي

A Narrative Review on Epidemiology of Self-Immolation

خودسوزي به‌ عنوان يكي از خشن‌ ترين روش‌ هاي خودكشي قلمداد شده است كه هنوز تمامي زواياي آن به‌ درستي شناخته نشده است. شناخت ريشه‌ هاي فرهنگي، قومي و اجتماعي چنين پديده‌ اي نيازمند انجام بررسي‌ هاي علمي است. از همين رو مقاله مرور روايي حاضر، به تشريح اپيدميولوژي خودسوزي بر اساس اطلاعات موجود مي‌پردازد. شواهد به‌ دست‌ آمده نشان مي‌ دهد كه استفاده از اين روش در كشورهاي پيشرفته آمريكايي و اروپايي به‌ ندرت صورت مي‌پذيرد، اما توسط زنان فقير همسردار بي‌ سواد و يا كم‌ سواد در بخش‌ هايي از آسيا به‌ ويژه هندوستان، سريلانكا، پاكستان، افغانستان، ايران و عراق استفاده روزافزوني از اين روش گزارش گرديده است. ضروري است در جوامعي كه خودسوزي شايع مي‌باشد، برنامه‌ هاي جامع پيشگيري از خودسوزي تدوين و اجرا گردد.

Self-immolation is considered to be one of the most violent methods of suicide, which has not yet thoroughly been recognized. Scientific studies are needed to understand the ethnic, social, and cultural root causes of this phenomenon. Therefore, the present narrative review article is explaining the epidemiology of self-immolation based on the existing knowledge. Evidence suggests that self-immolation is rarely used within developed countries but increasingly applied especially by deprived and uneducated women within some parts of Asia including India, Seri Lanka, Pakistan, Afghanistan, Iran and Iraq. In those countries which self-immolation is common, it is necessary for the comprehensive prevention programs to be designed and conducted.