بررسي تاثير آموزش پياده‌ روي بر ميزان هموگلبين گليكوزيله و قند خون ناشتاي بيماران زن مبتلا به ديابت نوع 2

Influence of walking training on haemoglobin glucosile and fasting blood sugar levels in women with type 2 diabetes

سابقه و هدف: فعاليت‌ هاي جسماني يكي از اركان اساسي درمان ديابت مي‌ باشد كه در اين ميان پياده‌ روي هيچ گونه وسيله خاصي نياز نداشته و به راحتي مي‌ تواند در زندگي روزانه افراد ديابتي آميخته شود. لذا مطالعه حاضر با هدف تاثير آموزش پياده‌ روي بر ميزان هموگلبين گليكوزيله و قند خون ناشتاي بيماران زن مبتلا به ديابت نوع 2 صورت پذيرفته است. مواد و روش‌ها: مطالعه حاضر يك بررسي مداخله‌ اي نيمه تجربي مي‌ باشد كه در آن 88 نفر از بيماران زن مبتلا به ديابت نوع 2 شركت داشتند. ابزار گردآوري اطلاعات پرسش‌ نامه‌ اي شامل مشخصات دموگرافيك بيماران، عمل‌كرد در خصوص انجام پياده‌ روي صحيح و اثر‌بخش در كنترل بيماري ديابت و چك‌ ليستي كه ميزان دقايق پياده‌ روي و ميزان قند خون ناشتا (FBS) و هموگلبين گليكوزيله (HbA1c) بيماران در آن ثبت ‌شد. قبل از شروع مداخله اطلاعات جمع‌ آوري و سپس گروه مداخله در طي يك ماه (4 جلسه آموزشي و هر جلسه 60 دقيقه) تحت برنامه آموزشي قرار گرفتند. سپس بيماران به مدت 3 ماه پيگيري و در نهايت 3 ماه بعد از پايان مداخله آموزشي اطلاعات مجدداً گردآوري و آزمايش‌ هاي FBS و HbA1c انجام شد. يافته‌ ها: در هر دو گروه قبل از مداخله آموزشي ميانگين نمره انجام پياده‌ روي صحيح پايين‌ تر از حد متوسط و قسمت اعظم پياده‌ روي نمونه‌ ها نيز از نوع پياده‌ روي با شدت سبك بود (77/86% در گروه مداخله و 474/4% در گروه كنترل). به دنبال مداخله آموزشي ميانگين عملكرد پياده‌ روي صحيح گروه بيماران و مدت انجام پياده‌ روي با شدت‌ هاي متوسط و سنگين نسبت به گروه كنترل افزايش معني داري پيدا كرد (0/0001>P). به علاوه، ميانگين قند خون ناشتا و هموگلبين گليكوزيله نيز در مقايسه با گروه كنترل كاهش معني داري پيدا كرد (0/0001>P). نتيجه‌ گيري: نتايج اين مطالعه نشان داد كه آموزش مناسب پياده‌ روي نقش مهمي در كنترل قند خون و هموگلبين گليكوزيله بيماران ديابتي نوع 2 دارد.

Introduction: Physical activities are as one of the basic element for curing diabetes. Walking can be considered as one of the physical activities, which it doesn’t need any special equipments and can be part of daily life of those have diabetes. Therefore, the aim of this research was to examine the effects of walking training on haemoglobin glucosile and fasting blood sugar levels in women with type 2 diabetes. Materials and methods: This quasi-experimental interventional study was carried out on 88 women who suffered from type 2 diabetes. The data was collected using a questionnaire including demographic information, performance regarding the appropriate or correct walking and also a checklist about the amount of walking and also levels of fasting blood sugar (FBS) and hemoglobin glycosides (HbA1c) of the patients. The data was collected prior to starting interfering training. Then the interfering training was applied for the intervention group in 4 educational sessions and each one for 60 minutes during one month. Three months following the training, the data and levels of FBS and HbA1c were again collected and measured from the patients. Results: Before training, the intervention and control groups scores of cooest walking performance was less than average and the most part of their walking was a type of light walking (%77.86 and %74.4 in intervention and control groups, respectively). In addition, the levels of FBS and HbA1c in the patient were higher than the normal levels. Following the intervention, mean of correct walking performance and also the times spent on walking with average and heavy extents were significantly increased in the intervention group as compared with control one (P<0.0001). Moreover, levels of of FBS and HbA1c of the intervention group group were significantly reduced as compared with the control group (P<0.0001). Conclusion: Our findings indicate that walking education is an important method for control of FBS and HbA1c levels in paients with type 2 diabetes