اثربخشي مشابه تيكوپلانين با ونكومايسين در درمان عفونت محل كاتتر در بيماران همودياليزي

Similar efficacy of vancomycin and teicoplanin in treatment of catheter related infection in hemodialysis patients

سابقه و هدف: عفونت هاي مرتبط با كاتتر در بيماران همودياليزي اهميت خاصي دارد. با توجه به گزارش مواردي مبني بر مقاومت ميكروارگانيسم ها در مقابل ونكومايسين، استفاده از تيكوپلانين (كه عوارض ناخواسته كمتري دارد) مدنظر قرار گرفته است. در اين مطالعه پاسخ درماني تيكوپلانين و ونكومايسين در درمان عفونت محل كاتتر در بيماران همودياليزي ارزيابي شد. مواد و روش ها: 43 بيمار همودياليزي تب دار بعد از رد ساير علل با احتمال عفونت محل كاتتر وارد مطالعه شدند. بيماران به طور تصادفي به دو گروه تقسيم شده، گروه اول (22 نفر) تحت درمان آنتي بيوتيكي با تيكوپلانين 800 ميلي گرم (تزريق عضلاني) به عنوان دوز اوليه و سپس 400 ميلي گرم در روزهاي 2 و 3 و 5 و 12 و 19 و گروه دوم (21 نفر) تحت درمان آنتي بيوتيكي با ونكومايسين 1 گرم (تزريق وريدي) به عنوان دوز اوليه و 500 ميلي گرم هر 5 روز براي 3 هفته قرار گرفتند. معيار پاسخ دهي به درمان بر اساس علايم باليني بيمار و قطع تب 72 ساعت بعد از شروع درمان آنتي بيوتيكي بود. يافته ها: دو گروه از نظر سابقه عفونت و سن تفاوت معني داري نداشتند. ميانگين تعداد روز استفاده از كاتتر در بيماران دريافت كننده داروي ونكومايسين (137/5±110/8) و در بيماران دريافت كننده داروي تيكوپلانين (123±149/1) روز بود. 57.1 درصد بيماران دريافت كننده ونكومايسين و 68/2 درصد بيماران دريافت كننده تيكوپلانين پاسخ به درمان داشتند كه تفاوت معني دار نبود (p=0.454). عوارض جانبي در تيكوپلانين 9/1 درصد و در ونكومايسين 9/5 درصد بود كه معني دار نبود. نتيجه گيري: با توجه به پاسخ به درمان و عوارض دارويي نسبتا مشابه دو دارو و هزينه بيشتر تيكوپلانين در كشور ما، كماكان استفاده از ونكومايسين در درمان عفونت محل كاتتر در بيماران همودياليزي توصيه مي شود.

Introduction: Catheter related infection is one of the most important complications of vascular access devices. Treatment of these complications is important and life saving. The most common causative organisms are gram-positive bacteria especially staphylococcus. Vancomycin and teicoplanin are two antibiotics which widely used for invasive beta-lactam-resistant Gram-positive infections. In this study, we aimed to compare efficacy of vancomycin and teicoplanin in treatment of catheter related infection. Material and Methods: In this clinical trial, 43 patients with catheter infection were enrolled. Diagnosis was based on clinical criteria. 22 patients were received teicoplanin 800mg intra-venous loading dose and 400mg at days 2th, 3th,5th,12th,19th and 21 patients received vancomycin 1gr intra venous loading dose and 500mg every 5 days and for 3 weeks. A criterion for treatment response was absence of fever after 72 hours. Results: %57.1 patients who received vancomycin and %68.2 patients who received teicoplanin had clinical response (p=0.454). In patients who received vancomycin, one case developed red man syndrome and one case developed diarrhea (9.5%) and in tiecoplanin group one patient developed rash (9.1%). Conclusion: Our findings show that there is no significant difference between two groups in treatment of catheter related infection in hemodialysis patients