بررسي مقايسه اي مقوله صلح پايدار از منظر اسلام و ليبراليسم اخلاقي (كانتي)

صلح نه تنهايك نياز بشري، كه تحقق آن از آرمان هاي اساسي او در سرتاسر تاريخ زندگي-اش درزمين بوده است. زيرا تحقق تمام ارزش هاي عالي انساني در سايه وجود فضايي آرام و به دور از كشمكش و ناامني و تنازع ممكن است. اين مسئله از ادوار قديم تاريخ مورد توجه اغلب مكاتب بوده است. اما در اين ميان بسياري از اين مكاتب نتوانسته اند حق مطلب را براي تحقق صلحي انساني و پايدار ادا كنند. در اين ميان، اسلام به عنوان مكتبي الهي با تكيه بر اصل كرامت و ويژگي هاي انسان و ليبراليسم اخلاقي با تكيه بر اومانيسم، هريك بر مبناي مباني نگرشي خود،به ارائه طرح صلح پايدار روي آورده اند. بر اين مبنا، هدف از اين پژوهش بررسي مقايسه اي مقوله صلح پايدار در مكتب اسلام و ليبراليسم اخلاقي (كانتي) است. پرسش اصلي نيز اين گونه مطرح مي شود كه ديدگاه اسلام و ليبراليسم به مقوله صلح چيست و كدام يك از اين دو، ويژگي هاي لازم و كافي را براي تحقق صلح پايدار دارا مي باشد؟ فرضيه متوجه اين است كه اتكاي هردو نگرش بر انسان است اما اسلام با نگاهي فراگير و كمال طلبانه انسان و نيازهاي او چون صلح را مورد توجه قرار مي دهد. در نتيجه درمي يابيم كه صلحي كه اسلام آن را مطرح مي سازد به دليل الهي- انساني و فطري بودن و به عنوان يكي از سرچشمه هاي منبع هويت انساني و امنيت وجودي بشر، بمراتب امكان افزون تري در مقايسه با صلح ليبراليستي كه بعد مادي دارد در عرصه عمل دارد.