اثر‌بخشي متوتركسايت در درمان بيماران پلي‌ ميالژيا روماتيكا

Efficacy of methotrexate in patients with polymyalgia rheumatica

سابقه و هدف: مصرف طولاني مدت استروئيدها همواره در كنترل بيماران پلي ميالژيا روماتيكا مد نظر بوده است. به علت عوارض طولاني مدت استروئيدها، كه شايع و غير قابل اجتناب مي باشند، اخيرا مصرف هم زمان داروهاي گيرنده استروئيد نقش حياتي در درمان اين بيماران پيدا كرده اند. هدف مطالعه فعلي مقايسه اثربخشي و ايمني مصرف هم زمان متوتركسايت (MTX) و پردنيزولون در مقابل مصرف پردنيزولون به تنهايي در بيماران پلي ميالژيا روماتيكا مي باشد. مواد و روش ها: 58 بيمار با تشخيص جديد پلي ميالژيا روماتيكا به ترتيب مراجعه و به صورت تصادفي در دو گروه درمان (متوتركسايت هم راه با پردنيزولون) يا گروه كنترل (پردنيزولون) قرار گرفتند. در شروع درمان جهت هر دو گروه پردنيزولون 15 ميلي گرم، اسيد فوليك 1 ميلي گرم و كلسيم دي 1000 ميلي گرم روزانه و در گروه درمان متوتركسايت خوراكي با دوز واحد 10 ميلي گرم در هفته تجويز شد. با توجه به معاينات دوره اي بيماران، تا پايان 44 هفته پردنيزولون كاهش و يا قطع شد. از معيارهاي اصلي پي گيري شده در اين مطالعه 44 هفته اي، ميزان خاموشي بيماري (Remission rate)، و نيز معيارهاي ارزيابي فعاليت بيماري مثل سرعت سديمان خون (ESR) و پروتيين واكنشي سي (CRP) بودند. يافته ها: از 58 بيمار كه وارد مطالعه شدند 47 بيمار مطالعه را كامل كردند (24 درمان-23 كنترل). در اين پي گيري 44 هفته اي متوسط ESR به طور بارزي در گروه درمان در مقايسه با گروه كنترل كاهش داشت (0.002=P). در متوسط (p=0.312) CRP و نيز مقايسه اولين و آخرين CRP (p=0.356) اختلاف بارزي وجود نداشت. آناليزهاي بعدي در هفته 44 پي گيري نشان دهنده ميزان خاموشي بالاتري در بيماران گروه درمان نسبت به كنترل بود (0.006=P). البته ميزان عود (Relapse) در هر دو گروه مشابه بود (0.917=P). در پايان 44 هفته اختلاف بارزي در دوز كلي استروئيد مصرفي بيماران در دو گروه وجود داشت، به طوري كه متوسط دوز پردنيزولون در گروه درمان و كنترل به ترتيب 3225.00±162.66 mg و 3715.85±136.14 mg بود نتيجه گيري: با توجه به ميزان خاموشي بالاتر و نيز كاهش بيش تر فعاليت بيماري و مصرف كم تر دوز كلي استروئيد استفاده شده در گروه درمان در مقايسه با گروه كنترل، شروع هم زمان متوتركسايت با پردنيزولون در بيماران جديد پلي ميالژيا روماتيكا توصيه مي شود.

Introduction: The use of steroids especially for a long time is universally used for the treatment of polymyalgia rheumatica (PMR). Because the adverse effects of long-term steroid therapy are common and deleterious, steroids-sparing combination therapy has been found a vital role for treating PMR. The current study came to address comparing the efficacy and safety of prednisolone plus methotrexate as a steroidssparing combination therapy and prednisolone alone in patients with PMR. Materials and Methods: Fifty eight untreated patients with newly diagnosed PMR were consecutively entered and randomly assigned to receive prednisolone plus methotrexate or prednisolone alone. A single dose of methotrexate (10 mg per week, orally) was administered for the case group. The both groups were administered oral prednisolone (15 mg/day for 4 weeks) and supplement of calcium-vitamin D (1000 mg/day). Subjects continued their active treatment with gradual tapering of the steroid dosage. The remission rate at a total of 44 weeks follow-up, and other measures of disease activity, i.e. erythrocyte sedimentation rate (ESR), C-reactive protein (CRP) were the main outcome measures. Results: Fifty eight patients entered (29 cases and 29 controls) and 47 patients completed the trial (24 cases and 23 controls). On follow-up over the full 44 weeks, mean ESR level was significantly more decreased in the case compared to control group within the full 44 weeks (52.44 versus 39.38 mm/1st h, P=0.002). There was no difference in the decrease of mean CRP (75.86 versus 51.75 mm/1st h, P=0.312) and also last to first measures (79.39 versus 57.75 mm/1st h, P=0.356) between the case and control groups. Subsequent analyses at week 44 of follow-up showed a significant higher remission rate in the case compared to the control groups (43.5% versus 8.3%, P=0.006). However, the relapse rate was similar in both groups (34.8% versus 33.3%, P=0.917). Significant differences in cumulative steroid dosage per patient was also revealed in the two treatment groups at week 44 that the mean prednisolone equivalent in the case and control groups was 3225.00 ± 162.66 mg and 3715.85 ± 136.14 mg (P=0.026). Conclusion: Higher remission as well as reduced disease activity seems to be more achieved with steroids-sparing combination therapy (prednisolone plus methotrexate) compared with prednisolone alone in patients with PMR.