بررسي اثر جدا سازي ذهني كودك از محيط درمان با استفاده از وسايل صوتي تصويري بر اضطراب وي حين درمان‌هاي دندان‌‌پزشكي

Effect of audiovisual distraction on child anxiety during dental treatment

مقدمه كنترل اضطراب كودكان حين درمان‌هاي دندان‌پزشكي يكي از مهم‌ترين مسائلي است كه دندان‌پزشكان هر روزه در كلينيك با آن درگير مي‌باشند. روش‌هاي مختلفي جهت كاهش اضطراب بيمار حين درمان به ‌كار رفته‌اند هدف اين مطالعه بررسي اثر پرت‌ كردن حواس كودك با استفاده از وسايل صوتي تصويري (AudiovisualDistraction) بر كاهش اضطراب وي حين درمان‌هاي دندان‌پزشكي مي‌باشد. مواد و روش‌ها: كارآزمايي باليني با روش نمونه‌گيري آسان روي 26 كودك 7- 5 ساله مبتلا به پوسيدگي دندان روي دو گروه با تقسيم تصادفي آن‌ها انجام شد. گروه اول: در جلسه اول ترميم دندان 13 كودك، پس از بي حسي سطحي بدون پخش كارتون و در جلسه دوم، ترميم با پخش كارتون و استفاده از عينك ويدئويي انجام شد. گروه دوم: در جلسه اول براي 13 كودك ديگر، پخش كارتون و جلسه دوم درمان به طور معمول بدون پخش كارتون انجام گرفت. در هر ديدار درماني 2 بار كورتيزول بزاق، تعداد نبض در دقيقه به عنوان معياري براي سنجش اضطراب كودك اندازه‌گيري شد يافته‌ها با استفاده از آزمون‌هاي آماري تجزيه و تحليل شد. يافته ها: استفاده از عينك ويدئويي موجب كاهش معني‌دار سطح كورتيزول بزاق (625= P) و شمار ضربان قلب (0/636 = P) بيمار نشد. نتيجه‌گيري: به نظر مي‌رسد استفاده از عينك ويدئويي در طي درمان دندان‌پزشكي تأثيري بر كاهش اضطراب كودك نداشته باشد گر‌چه بسياري از كودكان حاضر در اين تحقيق از اين كار استقبال كرده و ترجيح مي‌دادند در جلسه‌هاي بعدي درمان نيز از عينك ويدئويي استفاده كنند.

Introduction: Managing the anxiety of pediatric dental patients is a daily routine for all dental practitioners. Various techniques have been used to control patient anxiety during dental treatment. The aim of this study was to evaluate the effect of audiovisual distraction on children’s anxiety during dental treatment. Materials and Methods: This experimental study was carried out on twenty-six 5-7 year-old children suffering from tooth decay in two groups. In group 1, during the first dental visit restorations were carried out on 13 subjects after local anesthesia without audiovisual distraction; during the second visit, audiovisual distraction was used with video glasses. In group 2, the order was reversed. Child anxiety level in each visit was assessed using a combination of two measures: saliva cortisol and pulse rate. Data was analyzed by t-test and paired t-test (α=0.05). Results: Use of video glasses did not significantly decrease salivary cortisol (p value = 0.625) and pulse rate (p value = 0.636). Discussion: In this study audiovisual distraction with video glasses could not decrease child anxiety to a significant level. However, children did enjoy wearing video glasses during dental treatment and preferred to wear them during the next treatment session.