بررسي عوامل موثر بر رضايت شغلي كاركنان دانشكده‌ي دندان‌پزشكي دانشگاه علوم پزشكي اصفهان در سال 1394

Evaluation of Factors Affecting Job Satisfaction Among the Staff of Dental School of Isfahan University of Medical Sciences in 2015

مقدمه: نيروي انساني، بنيادي‌ترين عامل شكل‌گيري هر سازمان بوده و موفقيت هر سازمان وابسته به تلاش و رضايت شغلي كاركنان آن دارد. اين مطالعه با هدف بررسي رضايت شغلي و عوامل مؤثر بر آن در كاركنان دانشكده‌ي دندان‌پزشكي دانشگاه علوم پزشكي اصفهان انجام گرفت. مواد و روش‌ها: اين مطالعه‌ي توصيفي- تحليلي، بر روي 111 نفر از كاركنان دانشكده‌ي دندان‌پزشكي دانشگاه علوم پزشكي اصفهان در سال 1394 انجام شد. دو پرسش‌نامه‌ي دموگرافيك و پرسش‌نامه‌ي استاندارد، شامل پنج حيطه‌ي ماهيت كار، سرپرستي، ارتباط با همكاران، ارتقا و پرداخت استفاده شد. براي تجزيه و تحليل اطلاعات، از نرم‌افزار SPSS نسخه‌ي 22 و آناليز آماري Mann-Whitney و ضريب همبستگي اسپيرمن استفاده گرديد و مقدار p value كمتر از 0/05، معني‌دار تلقي گرديد. يافته‌ها: يافته‌ها نشان داد كه اغلب كاركنان (68/5 درصد)، رضايت‌مندي شغلي در سطح متوسط دارند. بيشترين فراواني رضايت كاركنان (63/1 درصد)، رضايت‌مندي از ماهيت كار بود و بيشترين فراواني نارضايتي (55 درصد)، از ميزان حقوق و پرداخت بود. رضايت‌مندي كلي شغلي با هيچ يك از متغيرهاي سن، جنس، سابقه‌ي كار و ميزان تحصيلات ارتباط معني‌داري نداشت (p value > 0/05). نتيجه‌گيري: اغلب كاركنان اين سازمان، از شغل خود رضايت نسبي داشته و نياز به بررسي بيشتر در خصوص رفع مشكلات در جهت افزايش رضايت شغلي وجود دارد.

Introduction: The most fundamental factor in shaping every organization is human resources. The success of any organization depends on the efforts and job satisfaction of its personnel. Therefore, the aim of this study was to assess job satisfaction among Dental School personnel in Isfahan University of Medical Sciences. Materials & Methods: This descriptive/analytical study was conducted on 111 personnel in the Dental School of Isfahan University of Medical Sciences in 2015. Data were collected using a questionnaire on demographic characteristics and a questionnaire on job satisfaction, categorized into five fields, including the nature of work, supervisors, partners, job promotion and payments. Statistical analyses were carried out with SPSS 22, using Mann-Whitney test and Spearman’s correlation coefficient. Statistical significance was set at p value = 0.05. Results: This study demonstrated that 68.5% of the personnel exhibited a moderate rate of job satisfaction. The most frequent (63.1%) satisfaction was satisfaction with the nature of the work and the most frequent dissatisfaction (55%) was dissatisfaction with salaries. There were no significant relationships between job satisfaction and age, gender, work experience and educational level (p value > 0.05). Conclusion: The majority of the personnel were relatively satisfied with their job and further studies are necessary to solve the existing problems to increase job satisfaction.